Αστάθμητος παράγοντας

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 23, 2007

Απαστράπτουσες θεωρίες ενός θολού μυαλού.

Σήμερα αποφάσισα πως δεν θα κοιμηθώ.
Χωρίς κανένα κίνητρο. Απλά δεν θα κοιμηθώ.
Θα χαζεύω χωρίς σκοπό όλη τη νύχτα.

Είναι προφανές, ακόμη και σε κάποιον που δεν με γνωρίζει καλά, πως μου αρέσουν παρομοιώσεις.
Βρίσκω θεαματικά πιο εύκολο να περιγράφω κάτι με κάτι δεδομένο ή σχεδόν δεδομένο.
Το αποτέλεσμα όμως είναι σχεδόν μόνιμα απογοητευτικό.
Μέχρι και εγώ από ένα σημείο και έπειτα ξεχνάω που ήθελα αρχικά να φτάσω.
Το σημειώνω και αυτό στη νοητή λίστα με τα πράγματα που θέλω να δουλέψω και να αλλάξω.
Κρυφά σκεφτόμουν να αγοράσω ένα από εκείνα τα όμορφα Moleskine, αυτά που σου δίνουν τον αέρα του καλλιτέχνη, για να τα σημειώνω. Είναι κρίμα όμως αυτή η μυστηριώδη ατμόσφαιρα να διαλύεται όταν ανοίγοντας το βρίσκεις ζωγραφισμένα με χρωματιστό μολύβι ανθρωπάκια, αστεράκια και γραμμούλες στις άκρες.

Από τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά εκείνο που πάντα με εντυπωσίαζε περισσότερο είναι η προσαρμοστικότητα Συναντάται σχετικά συχνά, όμως δεν είναι από τις ιδιότητες που ξεχωρίζουν με την πρώτη ματιά.
Συμβαίνει μέρα με την μέρα, ώρα με την ώρα.
Λες και το δέρμα στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Απλά τα υγρά που αποτελούν τον άνθρωπο βολεύονται στο δοχείο που θα τα τοποθετήσουν οι συνθήκες.
Όταν χάνεται ή μειώνεται μια χ απόλαυση, αυτόματα γυρίζει ένα μεγάλο κουμπί που ελέγχει μια άλλη παράλληλη ψ απόλαυση και την αυξάνει κατά ν, έτσι ώστε το άθροισμα να μένει σταθερό και ο πελάτης ευχαριστημένος.
Κατ’ αντιστοιχία όταν αυξάνεται η απόλαυση χ, το κουμπί πρέπει να γυρίσει και να μειώσει αυτή τη φορά την απόλαυση ψ κατά ν, και το άθροισμα να παραμείνει σταθερό.
Έτσι διατηρείται η πρέπουσα ισορροπία.

Ωραία. Έφτιαξα τον τύπο.

Τώρα μένει να βάλω και τις τιμές για να λύσω την εξίσωση…

(Στην πραγματικότητα έχω ένα λούτρινο τετράδιο με αρκούδες καταχωνιασμένο στη ντουλάπα μου. Μόλις σημείωσα πως πρέπει να απαντάω σύντομα στα mail εκείνων που συμπαθώ πολύ, ακόμη και όταν είμαι μπερδεμένη, γιατί αν δεν το κάνω εκείνοι δεν θα καταλαβαίνουν πόσο τους συμπαθώ…)






υ.γ. όπως καταλαβαίνετε κοιμήθηκα…

update: ακούμε μια απο τις πιο όμορφες φωνές των τελευταίων χρόνων, (κατά τη γνώμη μου) τον Γιάννη Χαρούλη στη "Χαραυγή". Τα λόγια μην τα πάρετε και τοις μετρητοίς...

Ακούγαμε "Bittersweet" απο τον κύριο Ville Valo και τους Apocallyptica.
Εσείς εξακολουθείτε να το βρίσκετε
Εδώ

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 21, 2007

Άτιμη ΚΕνΟνία

3,2,1 πάμε πρόβα

...

Καααααααααααααααααααααααααατ

- Αγόρι μου τι είναι αυτά; Έτσι είπαμε;

- Βάλε πάθος, βάλε συναίσθημα. Θέλω να δω στα μάτια σου πως την θέλεις, πως τη ζητάς.
Συγκεντρώσου επιτέλους, ο υιός του θεού είσαι.

- Μα πατέρα, δεν μπορώ. Δεν το αισθάνομαι.

- Υιέ μου τα είπαμε τόσες φορές, μη με κουράζεις, η γη έχει αλλάξει.
Δεν γίνεται αλλιώς.
Για τη δεύτερη παρουσία πρέπει να διαλέξεις:
εραστήΣ ή εθνικιστήΣ.

Ετικέτες

Κυριακή, Φεβρουαρίου 18, 2007

5 πάνω 5 κάτω...

Μεσημέρι Σαββάτου. Το ημερολόγιο δείχνει 6 του Οκτώβρη, 1979.
Η μαμά γιορτάζει 5 χρόνια γάμου με τον μπαμπά.
Νιώθει μια δυσφορία αλλά το αποδίδει στις μπριζόλες που εξαφάνισε πριν καν εμφανιστούν στο τραπέζι.
Νιώθει όμως πως κάτι ξεχνάει…
Α! Ναι! Είναι στον 9ο μήνα της εγκυμοσύνης της.
Λίγο αργότερα αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει.
Γεννάει.
Με μόνη ελπίδα να μη γεννήσει στο δανεικό μπλε ford, ξεκινούν με τον μπαμπά για τον νοσοκομείο.
Λίγα λεπτά πριν τα μεσάνυχτα εμφανίζεται ένα κατάμαυρο χοντρό φασόλι που αρνείται πεισματικά να ανοίξει τα μάτια του για να δει τον κόσμο.
Είναι κορίτσι. Η μαμά ξεσπάει σε κλάματα. Ήλπιζε ετούτο το δεύτερο και τελευταίο να είναι αγόρι. Ο μπαμπάς το υποψιαζόταν και έτσι δεν δίνει σημασία.
Το φασόλι δεν δείχνει να προσαρμόζεται στις συνθήκες και έτσι το βάζουν στο θερμοκήπιο.
Μάλλον του άρεσε πολύ εκεί γιατί έμεινε αρκετές μέρες.
Όταν τελικά άνοιξε τα μάτια του συμπάθησε πάρα πολύ εκείνες τις καλές κυρίες με τα άσπρα και πήγαινε να τις βλέπει τουλάχιστον μια φορά το μήνα για πολλά χρόνια.

Κάποια νύχτα ήρθαν οι μοίρες όπως κάνουν σε όλα τα φασόλια. Σε τούτο εδώ ήταν γενναιόδωρες… Του έδωσαν υπερμετρωπία, δυο μακριά κοτσίδια, μεγάλο πείσμα και πολλά νεύρα. Ο γιατρός μετά θα έλεγε πως τα νεύρα ήταν από τα φασολο-φάρμακα, αλλά δεν ο καημένος δεν ήταν μπροστά για να δει τις μοίρες.

Λίγα χρόνια πέρασαν και φασόλι μεγάλωσε και έχασε τη μαυρίλα του.
Έτσι το φύτεψαν σε χωράφι. Σε ένα μεγάλο χωράφι, που δεν είχε πολλές φασολιές. Της άρεσε εκεί γιατί είχε ησυχία, μόνο που καμιά φορά όταν έρχονταν άλλες φασολιές για επίσκεψη έπρεπε να βήχει πρώτα για να θυμηθεί πως μιλάνε τα φασολίστικα.
Της δώσανε και όνομα, αλλά μπερδευόταν γιατί καθένας τη φώναζε αλλιώς. Έτσι έμαθε να απαντάει σε όλα. Μετά βαρέθηκε και δεν απαντούσε σε κανένα.

Αργότερα διάλεξε ένα όνομα, το πήρε από το χέρι και πήγε να μεγαλώσει, όπως της έλεγε η μαμά.
Βρέθηκε σε ένα μεγάλο χωράφι, με πολλά πολλά φυτά. Κάποια είχαν παραμείνει φασόλια, άλλα είχαν γίνει τουλίπες και ορχιδέες. Μερικά ακόμη είχαν γίνει αγκάθια και η φασολιά τρόμαξε.
Έπειτα συνήθισε. Ποτιζόταν μόνη της και βρήκε μια γλάστρα που τη βόλεψε.
Κάποια στιγμή όμως ξέχασε πως είναι φασολιά. Και ήταν πολύ στεναχωρημένη.
Από τη στεναχώρια της ξερίζωνε αγριόχορτα. Κάποιες φορές μπερδεύτηκε και ξερίζωσε και φασολιές, αλλά τις φύτεψε πίσω και μάλλον τις πρόλαβε.
Της πήρε λίγο χρόνο παραπάνω αλλά τελικά θυμήθηκε.

Τώρα όταν δουλεύει επισκευάζει γλάστρες.
Περνάει τις ώρες της αγαπώντας άλλες φασολιές, επειδή όμως θυμάται το μεγάλο χωράφι που μεγάλωσε ψάχνει και άλλες, γιατί ξέρει ότι στην πραγματικότητα υπάρχει πολύς χώρος.
Το όνειρό της είναι να μείνει φασολιά αλλά να καταφέρει μυρίζει σαν γαρδένια.

Ίσως κάποιοι να είχατε υποπτευθεί τι φυτό είμαι.

Για τα παραπάνω υπήρξε αφορμή η ευγενέστατη πρόσκληση της καλής μου Krotούλας
Ευχαριστώ για την ίδια πρόσκληση τον δάσκαλό μου στα γερμανικά και τον Mithradir

Διακριτικά ξέχασα να σας αναφέρω πως δεν μου αρέσει να ζητώ. Συνεπώς ΔΕΝ θα προσκαλέσω κάποιον άλλο.
Είμαι ζαβολιάρα. Εξάλλου δεν έγραψα μόνο πέντε πράγματα.

Ευαγγελία.
Για όλους Λίτσα
Για τους φίλους Λιτσάκι
Λιτσάρα για κανέναν.

Ετικέτες

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 16, 2007

Καλέ μου καθρέφτη

Μπερδεύεται η γλώσσα και σαν πας να μιλήσεις σου στέλνει την εικόνα του.
Θυμάσαι τις νύχτες μαζί του και θέλεις να ξαναγίνεις έμβρυο, να γίνεις ψάρι, να κολυμπάς χωρίς ανάσα σε μια θάλασσα φτιαγμένη από ζωηρά χρώματα.
Εθίζεσαι και εκείνος μεγαλώνει, σε τραβάει με βία έξω από τα νερά και σε βάζει να ανασαίνεις.
Τρέμεις, σκέφτεσαι πως όταν θα μάθεις να ανασαίνεις θα σε τραβήξει ξανά κάτω και δεν θα υπάρχουν πια τα χρώματα.
Ξέχασες πια τι φοβάσαι.
Ξέχασες πια τι είσαι.


Περιμένεις.


Θυμήθηκες πως ξέρεις να ανασαίνεις.

Κοίταξέ τον. Φοβάται και αυτός. Εσένα.
Ξέρει οτι έχει ήδη ραγίσει.

Είναι πιο εύκολα τώρα, λες και βρήκες εκείνο το τετράδιο που έγραφες παιδί.


Σαν να περπατάς στη βροχή.


Αλήθεια περπατάς στη βροχή;



Σήμερα θα περπατήσω μόνη μου στη βροχή, ξέρω πως είναι νωρίς και ξέρω πως μου αρέσει.
Σημείωση: σήμερα διαβάζουμε με ανοιχτό τον ήχο.

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 14, 2007

Ο απλά ερωτευμένος

Αν διάλεγα τον αδερφό μου, θα ήταν αυτός.
Αν ήμουν άντρας ίσως να του έμοιαζα.

Φαίνεται σκληρός. Κάποιες φορές υπερβολικά σκληρός.
Είναι ευθύς. Κάποιοι λένε πως είναι και απρόβλεπτος. Ξέρω πως είναι απλά υπομονετικός και δεν ξεχνά το καλό αλλά ούτε και το κακό.
Λίγα καταλαβαίνει για εκείνον όποιος τον πρωτογνωρίζει.
Όταν μιλάμε για εμάς δεν λέμε πάνω από πέντε κουβέντες και όμως συνεννοούμαστε.

Συνήθως δεν αφήνει κανέναν να δει πίσω από το τεράστιο παρουσιαστικό του. Καμιά φορά το χρησιμοποιεί και για να αποφύγει τον κόσμο.
Πάντα του άρεσε όπως έδειχνε και ας φώναζαν όλοι.
Μου είπε πως ξεκίνησε δίαιτα. Ξέρω πως το κάνει για εκείνη.
Όταν είναι μαζί της αλλάζει, γίνεται παιδί.

Εκείνη δεν την εμπιστεύομαι. Δεν ξέρω γιατί.
Του το έχω πει με τρόπο, «αν κάνει κουταμάρα πες της να φροντίσει να εξαφανιστεί»

Σήμερα το πρωί μου τηλεφώνησε.
Με ρώτησε κάτι ηλίθιο. Στην ουσία ήθελε να με ρωτήσει για να της στείλει λουλούδια.

Ετικέτες

Τρίτη, Φεβρουαρίου 13, 2007

tribute

Κάθε μέρα που περνάει πιστεύω όλο και πιο πολύ στον αστάθμητο παράγοντα.




Κι όμως θα περιγράψω τη χαρά σαν δείπνο, δύο πιάτα με κοκκινιστό που το ένα έμεινε στη μέση.
Σημ. το σκίτσο έχει όνομα one more time
(θα το βρείτε στα links αν πατήσετε exoplodingdog)

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 09, 2007

Τρέξε όσο ακόμη μπορείς,

τρέξε μακριά σου λέω.

ξέρεις πως αν μείνεις και σε βρεί θα παγώσεις.

θα γίνεις πάγος που λιώνει.

Θα σε βρείς πάλι μόνη σου το ξημέρωμα σε κάποιο υπόνομο.

ξέρω πως έχεις κουραστεί να παγώνεις και να λιώνεις.

ξέρω πως τα σπαθιά σου δεν θες να τα βρείς.

τρέξε γιατί το χέρι θυμάται πιο εύκολα απο το μυαλό.

τρέξε γιατί το δεύτερο αίμα θα είναι δικό σου.



Ετικέτες

Σάββατο, Φεβρουαρίου 03, 2007

Η βέρα.

Κατέβηκε και στα γρήγορα έφτιαξε καφέ.
- Έλα να δείς
- Τι είναι καλέ, δεν έχει ανοίξει το μάτι μου
- Έλα να δείς τι βρήκα στο ντουλάπι
- Τι βρήκες και χάρηκες λίρες;
- Όχι βρήκα τη βέρα της γιαγιάς σου.
- Ποιας γιαγιάς μου; Τη πεθεράς σου;
- Ναι σιγά μη μου έδινε τη βέρα της η μάνα μου
- Το ξέχασα εσείς τα κορίτσια είστε ξενογονιές μετά το γάμο.
- Μου την έδωσε κανένα χρόνο πρίν πεθάνει.
- Πως και της έγινε; Ούτε νερό δεν έδινε η γριά.
- Την είχα λούσει ένα πρωί, καθίσαμε μετά να πιούμε καφέ και μου την έδωσε: «πάρε την αρραβώνα μου».
- Μπα;
- Ναι, μου είχε δώσει και την ευχή της εκείνη τη μέρα
- Την επόμενη θα την πήρε πίσω, όπως την κόβω
- Μπορεί και να την πήρε
- Ξεχείλιζε από καλοσύνη η πεθερά σου, πέρναγε και μαραίνονταν οι γλάστρες
- Τη θέλεις τη βέρα;
- Ε;
- Λέω τη θέλεις τη βέρα να σου τη δώσω;

Στο μυαλό της ήρθαν εικόνες από τα χρόνια που πέρασαν.
Εικόνες άσχημες όλες. Ήξερε πως η γριά δεν μπορούσε να της κάνει κακό, όπως ακριβώς ήξερε πως το είχε προσπαθήσει. Την είχε δει να προσπαθεί.
Θυμάται την ανατριχίλα που ένιωσε όταν βρήκε καμένα κεριά ανάκατα με τρίχες δικές της κάτω από το κρεβάτι της. Δεν πίστεψε ποτέ πως μπορούσε καν να την ακουμπήσει με αυτό τον τρόπο. Αηδίασε όμως με την σκέψη και την πρόθεση.
Θυμάται είκοσι χρόνια πριν που της ζητούσε να έρθει για να μείνει στο σπίτι της, να μην αναγκαστεί να αλλάξει σχολείο τον καιρό που θα έμενε ο πατέρας της στο νοσοκομείο, «όχι, δεν μπορώ.»
Ποτέ δεν είχε καταλάβει το γιατί.
Από ένα σημείο και μετά δεν την ένοιαζε το γιατί.
Τα πράγματα ήταν δεδομένα. Φίλοι και εχθροί.
Πάντα όμως ένιωθε πως ήταν δεμένη με τη γριά. Πως μπορούσε να μην είναι, τη στιγμή που τα γονίδια ειρωνικά την έφτιαξαν ίδια με εκείνη.
Μόνο τα μάτια άλλαζαν.
Η γριά είχε μικρά μάτια, γαλάζια ξεπλυμένα, σχεδόν άσπρα.
Εκείνη είχε μεγάλα μάτια, τα μάτια της μάνας της, σκούρα, σχεδόν μαύρα.
Υπήρχαν φορές όμως που το ίδιο της το βλέμμα την τρόμαζε. Θυμόταν εκείνη.

- Παιδάκι μου ξύπνα, τη θέλεις;

Θυμήθηκε την κηδεία της γριάς. Δεν περίμενε να δεί τον πατέρα της να κλαίει. Αναρωτήθηκε γιατί έκλαιγε. Για τη μάνα που πέθανε ή για τη μάνα που δεν είχε ποτέ.
Δεν ήταν ο καλύτερος γιος που μπορούσε να είχε μια μάνα, αλλά από την άλλη όταν έφυγε από κοντά της ήταν δεκατριών χρόνων. Δεν πρόλαβαν να γνωριστούν καν.
Τον έστειλε ψυχοπαίδι σε μια μακρινή της ξαδέρφη, άκληρη που ζούσε στο Πειραιά μαζί με τον άντρα της. Για ψυχοπαίδι πήγε παραπαίδι βρέθηκε.
Τη βρήκε την άκρη του, με τα καλά και τα άσχημα που έμαθε.
Δεν τον χώρεσε ο Πειραιάς, ίσως και να του έπεσε μεγάλος και βαρύς. Γύρισε πίσω.
Στο σπίτι τον βλέπανε σαν κακό μουσαφίρη που ήρθε να τους φάει το φαΐ.
Μόνο ο γέρος που και που τον μάζευε, στα κρυφά.

- Τη θέλω.
- Τη θέλεις;
- Ναι ρε μάνα τόση ώρα αυτό δεν με ρωτάς; Τη θέλω λέμε, δώστη.
- Είχε μεγάλα χέρια
- Αυτό δεν είναι για χέρι είναι για κουπί. Καλύτερα θα τη φοράω στο δείκτη.
- Θα τη φοράς;
- Ναι θα τη φοράω.
- Κράτα τη αλλά μην τη φοράς παιδάκι μου, να φορέσεις τη δικιά σου όταν θα έρθει η ώρα.
- Τη φόρεσα ήδη μάνα.

Λάφυρο στο δάχτυλό της. Η βέρα της μάνας του πατέρα της.

Ετικέτες

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 01, 2007

Συναισθηματική φόρτιση.

Ξέρεις έχω ένα όνειρο.
Πολύ φιλόδοξο.
Άπιαστο ίσως.

Θέλω να πεθάνω απο αγάπη.
Δεν θέλω να πεθάνω για την αγάπη.

Μη με ρωτήσεις μόνο το πότε.



υ.γ. το σκίτσο δεν θυμάμαι απο που το βρήκα. θα ψάξω να δώσω Link γιατί ανήκει σε μια πολύ γλυκιά κοπέλα που φτιάχνει όμορφα πράγματα.
update: τα χταποδάκια τα ψάρεψα απο εδώ: Natalie Dee