Ο άντρας – πόρνη και οι άσχημες σκέψεις.

- Είμαι στην είσοδο, άνοιξέ μου
- Ποια είσοδο;
- Στο σπίτι σου
- Είναι εφτά το πρωί
- Άνοιξέ μου.
- Τι θέλεις;
- Να μου ανοίξεις
- Για πέντε λεπτά όχι παραπάνω.

- Καλημέρα
- Με ξύπνησες
- Τι κάνεις;
- Νυστάζω. Τι κάνεις εδώ τέτοια ώρα;
- Είμαι δίπλα με το συνεργείο.
- Είπα και ‘γω.
- Έλα ρε μωρό μου ήρθα να σε δώ.
- Τόσο άσχημα πέρασες το τριήμερο ε;

- Πάω στην κουζίνα να φτιάξω καφέ.
- Δεν θα με φιλήσεις;
- Όχι
- Ούτε λίγο;
- Να σου πω, πόσο καιρό έχεις πια να γαμήσεις και ήρθες πρωί πρωί να μου τα σπάσεις;
- Είσαι σκληρή
- Έλα, μη δουλευόμαστε και μεταξύ μας. Κρίμα είναι.
- Μα εγώ ήθελα μόνο να σε δώ.
- Προχτές που πήρες τηλέφωνο όμως σου είπα πως ούτε θέλω να σε δώ ούτε να σε ακούσω και κυρίως πως μας έχει τελειώσει εδώ και καιρό.

- Φύγε, άσε με να ετοιμαστώ και θα δώσω το τηλέφωνό σου σε μια φίλη που χώρισε, αν θέλει, θα σε πάρει εκείνη.
- Καλή είναι;
- Γιατί ρωτάς, αφού δεν σε νοιάζει;
- Έλα μωρό μου
- Σκάσε, καλή είναι.
- Το υπόσχεσαι;
- Ναι φύγε, έχω και δουλειά.

Ο Σ. θα μπορούσε να είναι ένας πολύ καλός «συνοδός», αλλά δεν είναι. Είναι απλά ένας νέος, ωραίος και σεξο-εξαρτημένος, που δεν κάνει διακρίσεις.

Στον αντίποδα οι σκέψεις μου. Ο Α.
Σκέφτομαι εδώ και μέρες ότι στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου είμαι σίγουρη πως δεν έχουμε τελειώσει. Δεν μπορούμε να έχουμε τελειώσει. Είναι τόσα πολλά ακόμη που δεν έχουν ειπωθεί. Είναι όλα αυτά που δεν έχουμε ζήσει μαζί. Θα ξαναβρεθούμε.
Τι θα γίνει αν μας προλάβει η ζωή και ο «βαρκάρης»;

Θέλω να πεθάνω πρώτη.







υ.γ. Αποφάσισα πως θα βάζω σε κάθε ποστ και από μια (τουλάχιστον) φωτογραφία του υπέροχου κ. Morgan. Είναι από τα λίγα πράγματα που αντικρίζω και μου φτιάχνουν τη διάθεση στο θέμα «άντρες» τον τελευταίο καιρό. Θα μπορούσα να βάλω και τη φωτογραφία απο τη Σαντορίνη, αλλά εκεί είσαι άλλος.