5 πάνω 5 κάτω...

Μεσημέρι Σαββάτου. Το ημερολόγιο δείχνει 6 του Οκτώβρη, 1979.
Η μαμά γιορτάζει 5 χρόνια γάμου με τον μπαμπά.
Νιώθει μια δυσφορία αλλά το αποδίδει στις μπριζόλες που εξαφάνισε πριν καν εμφανιστούν στο τραπέζι.
Νιώθει όμως πως κάτι ξεχνάει…
Α! Ναι! Είναι στον 9ο μήνα της εγκυμοσύνης της.
Λίγο αργότερα αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει.
Γεννάει.
Με μόνη ελπίδα να μη γεννήσει στο δανεικό μπλε ford, ξεκινούν με τον μπαμπά για τον νοσοκομείο.
Λίγα λεπτά πριν τα μεσάνυχτα εμφανίζεται ένα κατάμαυρο χοντρό φασόλι που αρνείται πεισματικά να ανοίξει τα μάτια του για να δει τον κόσμο.
Είναι κορίτσι. Η μαμά ξεσπάει σε κλάματα. Ήλπιζε ετούτο το δεύτερο και τελευταίο να είναι αγόρι. Ο μπαμπάς το υποψιαζόταν και έτσι δεν δίνει σημασία.
Το φασόλι δεν δείχνει να προσαρμόζεται στις συνθήκες και έτσι το βάζουν στο θερμοκήπιο.
Μάλλον του άρεσε πολύ εκεί γιατί έμεινε αρκετές μέρες.
Όταν τελικά άνοιξε τα μάτια του συμπάθησε πάρα πολύ εκείνες τις καλές κυρίες με τα άσπρα και πήγαινε να τις βλέπει τουλάχιστον μια φορά το μήνα για πολλά χρόνια.

Κάποια νύχτα ήρθαν οι μοίρες όπως κάνουν σε όλα τα φασόλια. Σε τούτο εδώ ήταν γενναιόδωρες… Του έδωσαν υπερμετρωπία, δυο μακριά κοτσίδια, μεγάλο πείσμα και πολλά νεύρα. Ο γιατρός μετά θα έλεγε πως τα νεύρα ήταν από τα φασολο-φάρμακα, αλλά δεν ο καημένος δεν ήταν μπροστά για να δει τις μοίρες.

Λίγα χρόνια πέρασαν και φασόλι μεγάλωσε και έχασε τη μαυρίλα του.
Έτσι το φύτεψαν σε χωράφι. Σε ένα μεγάλο χωράφι, που δεν είχε πολλές φασολιές. Της άρεσε εκεί γιατί είχε ησυχία, μόνο που καμιά φορά όταν έρχονταν άλλες φασολιές για επίσκεψη έπρεπε να βήχει πρώτα για να θυμηθεί πως μιλάνε τα φασολίστικα.
Της δώσανε και όνομα, αλλά μπερδευόταν γιατί καθένας τη φώναζε αλλιώς. Έτσι έμαθε να απαντάει σε όλα. Μετά βαρέθηκε και δεν απαντούσε σε κανένα.

Αργότερα διάλεξε ένα όνομα, το πήρε από το χέρι και πήγε να μεγαλώσει, όπως της έλεγε η μαμά.
Βρέθηκε σε ένα μεγάλο χωράφι, με πολλά πολλά φυτά. Κάποια είχαν παραμείνει φασόλια, άλλα είχαν γίνει τουλίπες και ορχιδέες. Μερικά ακόμη είχαν γίνει αγκάθια και η φασολιά τρόμαξε.
Έπειτα συνήθισε. Ποτιζόταν μόνη της και βρήκε μια γλάστρα που τη βόλεψε.
Κάποια στιγμή όμως ξέχασε πως είναι φασολιά. Και ήταν πολύ στεναχωρημένη.
Από τη στεναχώρια της ξερίζωνε αγριόχορτα. Κάποιες φορές μπερδεύτηκε και ξερίζωσε και φασολιές, αλλά τις φύτεψε πίσω και μάλλον τις πρόλαβε.
Της πήρε λίγο χρόνο παραπάνω αλλά τελικά θυμήθηκε.

Τώρα όταν δουλεύει επισκευάζει γλάστρες.
Περνάει τις ώρες της αγαπώντας άλλες φασολιές, επειδή όμως θυμάται το μεγάλο χωράφι που μεγάλωσε ψάχνει και άλλες, γιατί ξέρει ότι στην πραγματικότητα υπάρχει πολύς χώρος.
Το όνειρό της είναι να μείνει φασολιά αλλά να καταφέρει μυρίζει σαν γαρδένια.

Ίσως κάποιοι να είχατε υποπτευθεί τι φυτό είμαι.

Για τα παραπάνω υπήρξε αφορμή η ευγενέστατη πρόσκληση της καλής μου Krotούλας
Ευχαριστώ για την ίδια πρόσκληση τον δάσκαλό μου στα γερμανικά και τον Mithradir

Διακριτικά ξέχασα να σας αναφέρω πως δεν μου αρέσει να ζητώ. Συνεπώς ΔΕΝ θα προσκαλέσω κάποιον άλλο.
Είμαι ζαβολιάρα. Εξάλλου δεν έγραψα μόνο πέντε πράγματα.

Ευαγγελία.
Για όλους Λίτσα
Για τους φίλους Λιτσάκι
Λιτσάρα για κανέναν.