Ερωτικό γράμμα

Σήμερα ο μήνας έχει 30,στρογγυλός αριθμός.

Μου αρέσουν οι στρογγυλοί αριθμοί. Τώρα που το σκέφτομαι μου αρέσουν γενικά τα στρογγυλά πράγματα, καμιά φορά και οι στρογγυλοί άνθρωποι. Ειδικά αν είναι χαμογελαστοί, δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να τους συμπαθήσω για την στρογγυλάδα τους. Μου δίνουν την αίσθηση πως απολαμβάνουν την ολοκλήρωση που τους δίνει η καμπύλη.

Όλοι μου οι μεγάλοι έρωτες είχαν παραπάνω κιλά.
Όλοι όταν τους πρωτοείδα ήταν χαμογελαστοί.
Το ίδιο και εσύ.
Το βράδυ που μου είχαν κοπεί τα γόνατα μου μόλις σε πρωτοείδα στο Μοναστηράκι.
Το βράδυ που ήρθα στο σπίτι για να σε καλωσορίσω.
«Γιατί τρέμεις;»
«Από έρωτα»

Παράξενο το συναίσθημα του τέλους.
Χωρίς να το θέλω σκέφτομαι τις προηγούμενες φορές που βρέθηκα δίπλα στο τέλος.
Σου είχα βάλει να ακούσεις ένα τραγουδάκι που σου φάνηκε άνοστο.
Μου άρεσαν οι στίχοι του.

And I still hold your hand in mine.
In mine when I'm asleep.
And I will bare my soul in time,
When I'm kneeling at your feet.
Goodbye my lover.
Goodbye my friend.
You have been the one.
You have been the one for me.

«Προσπαθείς να μου πεις κάτι;»
«Προσπαθώ να σε βοηθήσω να μου πεις εσύ.»

Στην Αθήνα ίπταται μια σχεδόν αρρωστημένη λιακάδα.
Το χρώμα της είναι κίτρινο-γκρί.

Το πρωί μόλις τελείωσα το στέγνωμα των μαλλιών μου έκανα μια διαπίστωση.
Όσο πιο ταραγμένη είμαι τόσο πιο πολύ φουντώνουν τα μαλλιά μου. Σχεδόν μοιάζω με θάμνο. Το αποδέχτηκα, τα άφησα στην πρωτοβουλία τους και απλά στερέωσα ένα τσιμπιδάκι, για να βλέπω τουλάχιστον.

Έτσι θα κάνω και τώρα. Θα πάρω ένα τσιμπιδάκι χρωματιστό, παιδικό, με πεταλούδες και θα σε πιάσω για να σε βάλω στην άκρη, για να μπορώ να βλέπω.
Δεν μπορώ να σε ξεριζώσω, είσαι όπως τα μαλλιά μου, θα σε τακτοποιήσω σε μια γωνία όμως, μπαίνεις στα μάτια μου και τυφλώνομαι. Από έρωτα.
Θα σε ξορκίσω με χρώματα.

Θα ανοίξω τα παράθυρα για να έρθει το φως, ακόμη και αρρωστημένο είναι εκείνο που δεν σταμάτησε να υπάρχει.


(το σκιτσάκι επάνω είναι "δανεικό" απο το explodingdog.com)

Φόβος 2

Τι να σου κάνει και μια σοκολάτα;
Αυτό σκέφτηκα και το έριξα στο τσίπουρο.

Θες να φταίει αυτή η έκλειψη, ίσως φταίει η έλλειψη sex, αλλά από την άλλη είναι που περιμένω και περίοδο.

Τα νεύρα μου κουρέλια.

Βεβαιώθηκα πλέον πως αν ακούσω έστω και για αστείο την ατάκα «δεν έχεις ανάγκη εσύ» θα παίξουν τα νεύρα μου και θα βγάλω αφρούς από το στόμα.

Γιατί παρακαλώ δεν έχω ανάγκη; Μου λες;

Μήπως επειδή τα βγάζω πέρα μόνη μου; Μήπως επειδή δεν φροντίζω να βάζω τα κλάματα τόσο συχνά ώστε να κάνω τους γύρω μου να νιώθουν σωτήρες;

Ξέρεις, το γεγονός πως δεν βάζω φωτάκια νέον πάνω στις ανάγκες μου δεν σημαίνει πως δεν τις έχω κιόλας.
Ναι έχω ανάγκη από όμορφες κουβέντες
Ναι έχω ανάγκη από όμορφες πράξεις
Ναι έχω ανάγκη να όταν δεν μπορώ να σκεφτώ λύση να μου πεις πως όλα θα πάνε καλά.
Δεν ζητώ τη λύση, λίγο να ξεκουραστώ ζητώ για να ξανασκεφτώ μετά.


Ένας πολύ καλός μου φίλος μου είχε πει ότι φέρομαι απρόβλεπτα, ακριβώς επειδή δεν ζητάω. «εκείνος που έχεις απέναντί σου κάθε φορά, έχει μάθει να του ζητάνε, αν δεν το κάνεις σε απορρίπτει ως κάτι μη φυσιολογικό».

Μήπως τελικά δεν είμαι φυσιολογική και το μόνο που μ ου λείπει είναι να το αποδεχτώ;

Ο Γιάννης πάλι με τη σοφία των 50 κάτι χρόνων του, μου είπε πως το είδος μου είναι καταδικασμένο να ζει μόνο του, γιατί δεν κάνει τους γύρω του να νιώθουν καλά, όταν εγώ είμαι άσχημα, όχι λόγω ζήλιας αλλά λόγω συμπαράστασης.


Αν με τρομάζει κάτι στη ζωή είναι το να ζήσω τη ζωή μου μόνη, χωρίς αυτό να είναι επιλογή και το να εξαρτώμαι από την καλή διάθεση των άλλων.


Να πω ότι δεν φοβάμαι; Ψέμα θα πω.

Επέτειος

Εικοστή πέμπτη Μαρτίου.
Σωτήριων έτος δύο χιλιάδες έξι.
Αναμνήσεις από μαθητικές παρελάσεις και γιορτές.

Ναύπλιο, πριν από όχι και τόσα πολλά χρόνια.

Στην ασφαλτοστρωμένη αυλή του σχολείου, δίπλα στην παραλία. Οι μέρες έχουν ζεστάνει και η ήδη ξεμυαλισμένη μαρίδα, έχει χάσει κάθε έλεγχο, ή τουλάχιστον προσπαθεί να τον χάσει.
Με κάθε ευκαιρία βρίσκεται στην αυλή.
Νόμιμη αφορμή: πρόβα παρέλασης, γέλια, ανέκδοτα, πειράγματα, φάπες στον διμοιρίτη. Το μόνο μελανό σημείο της ιστορίας ήταν πως στην παρέλαση έπρεπε να κρατήσουν τα προσχήματα. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν τα κρατούσαν πάντα. Αλλά δεν πείραζε κανέναν, ούτε καν τον ίδιο τον διευθυντή του σχολείου που μόλις προσπαθούσε την εικοστή έκτη να αποκαταστήσει τη χαμένη τάξη τον έπιαναν γέλια.

Εορταστικές εκδηλώσεις.
Δεύτερη νόμιμη αφορμή: ανάγνωση ποιημάτων σχετικών με τον ξεσηκωμό, η Μπουμπουλίνα και ο Μιαούλης το πρόσχημα.
Εδώ πρέπει να τονίσω πως το πρόσχημα έγινε πρόσχημα με την πάροδο του χρόνου μια και από πλευράς γεγονότων το θέμα είχε καλυφθεί από χρόνια του δημοτικού (φυσικά για εκείνους που «έπαιρναν τα γράμματα» και βρέθηκαν μετά στο «γενικό λύκειο»)

Είχα την τύχη εντός του αν-εκπαιδευτικού μας συστήματος να έχω πολλούς Δασκάλους. Που εκείνες τις ημέρες άφηναν τα προσχήματα κατά μέρος και άφηναν τα θεριά να κάνουν εκείνο που ήθελαν, ή σχεδόν εκείνο που ήθελαν. Η ανοχή τους ήταν μάλλον τεράστια. Συνεπώς το αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές ήταν αμφιλεγόμενο. Αυτό που δεν αμφισβητείται είναι πως οι «καλλιτέχνες» παρά τις αντιδράσεις του ...κοινού ένιωθαν τουλάχιστον Νομπελίστες.


Νοσταλγώ. Όχι γιατί με όλα αυτά τονώθηκε ποτέ το εθνικό μου φρόνημα, αλλά γιατί ήταν οι πιο παρεΐστικες και δημιουργικές στιγμές σε εκείνα τα σχολεία.

Γιατί μου δόθηκε η ευκαιρία μετά από κάποια χρόνια, όταν βγήκα από την μικρή κοινωνία του Ναυπλίου και σύγκρινα τα δεδομένα, να ευχαριστώ τους Δασκάλους μου για εκείνη τους την ανοχή.
Εκείνη είναι που μου χάρισε τις όποιες καλές μου αναμνήσεις από τα χρόνια που αντί να γεμίζω τις ώρες μου με ξένοιαστη εφηβική βλακεία, έψαχνα να βρω τρόπους για να προχωρήσω.

Ευχαριστώ λοιπόν τον χοντρούλη κομμουνιστή φιλόλογο γιατί εξέταζε ιστορία με ανοιχτά βιβλία, τον ψηλό μαθηματικό γιατί ζωγράφιζε, τον αιωνόβιο θεολόγο που δεν προσπάθησε να φτιάξει χριστιανούς, την αθυρόστομη μαθηματικό γιατί βούρκωνε κάθε 17 του Νοέμβρη. Είναι και άλλοι πολλοί. Δεν νομίζω πως μπορώ να περιγράψω τον καθένα ξεχωριστά.
Ίσως να μην έχει σημασία πια, ίσως ο τρόπος τους να έπιασε μόνο σε εμένα.

Καληνύχτα

πάω να ονειρευτώ πως κοιμάμαι πάνω σε διάφανο, ζεστό νερό
και πως οταν θα ξυπνήσω θα είμαι ένα πολύχρωμο ψάρι

Φόβος

Συναίσθημα που μας προστατεύει και μας πληγώνει ταυτόχρονα.

Σε ολόκληρη τη ζωή μας θα κληθούμε να τον αντιμετωπίσουμε πολλές φορές.
Θα έρθουμε αντιμέτωποι με το φόβο του σκοταδιού, του ύψους, του αγνώστου, της μοναξιάς, το φόβο μήπως πονέσουμε σωματικά η ψυχικά, το φόβο για την υγεία τη δική μας και άλλων.

Ο φόβος είναι εκεί σχεδόν κάθε φορά που επισημαίνουμε κάτι ως σημαντικό για εμάς. Φόβος απώλειας.

Μήπως λοιπόν τελικά είναι το κυρίαρχο συναίσθημα όλων;
Μήπως πολλά από εκείνα τα συναισθήματα που νιώθουμε έχουν τις ρίζες τους και στο φόβο;

Ίσως να είναι και έτσι.

Στον αντίποδα, ο φόβος είναι μοχλός εξέλιξης.
Κίνητρο για να αυτό-βελτιωθούμε.
Να προστατέψουμε τον εαυτό μας από εκείνα που θωρούμε επικίνδυνα.

Όμως επειδή ο άνθρωπος, υποψιάζομαι, πως έχει εντός του χαραγμένο το στοιχείο της υπερβολής, υπάρχουν στιγμές που το παρακάνει.
Από άνθρωπος γίνεται στρείδι.

Τα στρείδια δεν προχωρούν όμως.

Επίλογος:
Σαν να μιλώ στον καθρέφτη, από μια αφορμή που μου έδωσε άλλος, μονολογώ για να απομυθοποιήσω το φόβο μου. Ελπίζω-γνωρίζω πως είναι θέμα χρόνου.

Σχεδόν αμετανόητη λόγω …περιέργειας.

Αγάπη μου, δεν είναι αυτό που νομίζεις…

Βρε κουτό, λάθος κατάλαβες.

Όχι μόνο μια φορά, αλλά όλες τις φορές.

Η καλή κυβέρνηση έκανε την (εσκεμμένα λάθος) απογραφή για το δικό σου καλό, κουτούτσικο.
Δεν είναι αυτό που νομίζεις. Δεν υπάρχει ίχνος ιδιοτέλειας.

Το σοφό αφεντικούλι σου ζητά να έρθεις την Κυριακή στη σύσκεψη για να μάθεις βρε.
Δεν είναι αυτό που νομίζεις. Δεν υπάρχει ίχνος ιδιοτέλειας.

Ο καλός σου στο κρεβάτι τις κουμπάρες παίζει, μη νομίζεις, δεν είναι του χαρακτήρα του η ανηθικότητες που τολμάς να ξεστομίζεις.
Δεν είναι αυτό που νομίζεις. Δεν υπάρχει ίχνος ιδιοτέλειας.


Είπαμε ΛΑΘΟΣ κατάλαβες, το κοφινάτο βιδαριστό στο οποίο επιδίδεται αυτή τη στιγμή η ζωή σου με ΑΛΛΟΝ είναι απλά ιδέα σου.

Παρεξήγησις. Δεν είναι αυτό που νομίζεις.

Την ταμπέλα ΚΟΡΟΪΔΟ να την κάνω με φούξια λέτε;

Κάπως σαν αφιέρωση.

ΕΥΤΥΧΕΙΣ, ΛΥΠΗΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΠΟΤΕΣ

Περίσσεψε η τύχη μου
και γκρέμισα τα τείχη μου
ότι αγαπούσα τόδωσα
κι ότι ποθούσα τό 'χασα.

Λένε οι ψυχολόγοι
κι οι φίλοι μου οι λόγιοι
"απλά τα πράγματα να λες
και στα τραγούδια να μην κλαις
να μην κλαις".

Μα δω βαθειά στην κόλαση
έχουμε βρει μια όαση
αγάπες που σαλεύουνε
τα όνειρα διαλέγουνε.

Σα να μην έζησα ποτέ
σα να μην κοίταξα ψηλά απ' το παραθύρι
δένδρα φυτρώνουν στις γωνιές
περνούν τα χρόνια περνούν κι οι φίλοι...

Ευτυχείς, λυπημένοι και πότες
με κρασί, με καπνό, και δυο νότες
ταξιδέψαμ' αργά, σε κρεβάτια ζεστά
μα θαρρώ πως ξυπνήσαμ' αργά.

Περπατώ σ' ένα κόσμο π' αλλάζει
όπως τα ρούχα μας τα χθεσινά
βάζει κορδέλες και με ταράζει
βάφεται άλλος και προσπερνά.

(Στίχοι μουσική Σωκράτης Μάλαμας)


Για όλους εκείνους που για κάποιο λόγο δεν τους πιάνει ύπνος.

Μαζί τους και εγώ.

...

Όχι δεν προλάβαμε να κάνουμε πολύ παρέα, εξάλλου το γραφείο δεν είναι και πολύ καλός χώρος.

Σε καλέσανε, είσαι απο την κλάση μου όμως και αυτό με ταράζει.

Πόσα σχέδια, πόσα όνειρα που μείνανε στη μέση. Καλή καρδιά και εργατικότητα. Μας τελείωσαν χθες.

Καλό σου ταξίδι Ειρήνη.

Ρίζες.

(προσπαθώ από χθες να το ανεβάσω συνάντησα σθεναρή αντίσταση)

Πριν από λίγη ώρα έκλεισα την τηλεόραση.

Παρακολουθούσα μια βραδινή εκπομπή που είχε καλεσμένο το Γιώργο Μάγκα.

Έκλεισα την τηλεόραση για να κρατήσω τη γλυκιά γεύση που μου άφησε η παρουσία αυτού του ανθρώπου, καθώς και της γυναίκας του, γλυκύτατοι και οι δύο τους.
Είδα κάποιον που μόλις το δημοτικό τελείωσε και όμως εκείνα που θέλει να σου τα πει θα σου τα πει με τη μουσική του.

Προσωπικά ο ήχος του κλαρίνου, μαζί με τη μυρωδιά της ανθισμένης πορτοκαλιάς, με κάνει να νιώθω πως γύρισα σπίτι.

Μου θυμίζει πολλές βραδιές καλοκαιριού, σε πανηγύρια και οικογενειακά γλέντια.
Έτσι μεγάλωσα, με τους δικούς μου να ξεφαντώνουν με καλαματιανά και τσάμικα.
Πολλά χρόνια τώρα προσπαθώ να θυμηθώ πότε έμαθα να χορεύω αυτά τα τραγούδια και δεν μπορώ να το προσδιορίσω ακόμη.
Μυρωδιές από ποτισμένο χώμα, γουρουνόπουλο ψητό (πάντα σε λαδόκολλα) και μπύρα.

Παρέα με την οικογένεια, όπως ο καθένας την ορίζει, όχι μόνο από το αίμα.

Πειράγματα, γέλια κουβέντες από ανθρώπους όπως ο Μάγκας, που σε εκπλήσσουν με την ευαισθησία τους.
Και σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό όταν συνειδητοποιείς το πόσο μπλέκουμε οι ίδιοι τη ζωή μας.


Σταματάω εδώ, δεν θέλω να το αναλύσω άλλο. Αυτή τη στιγμή μου φτάνει που το νιώθω.


Κουμπάρε, πιάσε τον κουβά με τις μπύρες!

Την πατέψαμε.

Το μεσημέρι γυρίζοντας στο γραφείο απο ένα ραντεβού πολύ θα ήθελα να ...κολυμπάω στον αέρα.
Συμβιβάστικα απλώς με το να περπατάω σε ρυθμό γεροντικό.

Με τα ακουστικά να καλύπτουν με ραδιόφωνο σχεδόν κάθε εξωτερικό ήχο.

Πήρα μια εφημερίδα να τη διαβάσω στο δρόμο. Φυσικά και κουτούλησα σε κάποιον ανυποψίαστο...
Με κοιτούσε σαν να ήμουν ξωτικό!

(δεν του ρίχνω και πολύ άδικο)

Μια έκπληκτη, απορρημένη, ενοχλημένη φατσούλα με κοιτούσε.

Μου φάνηκε πολύ άσχημο το θέαμα τη δεδομένη στιγμή, μάσησα ένα συγγνώμη και εξαφανίστηκα με ταχύτητα που με εξέπληξε!

Η απότομη κινητικότητα μου με ανάγκασε να σταματήσω μπροστά στο Άρειο Πάγο για να ξεκουραστωχαζέψω.

Δικηγόροι... πολλοί! Με τα σοβαρά κουστούμια τους και τους χαρτοφύλακες. Πάντα κουμπωμένοι. Ακόμη και τα θηλυκά... Κρίμα. Έχει λιακάδα.

Μια σκυλίσια μουσούδα με πλησίασε και ακούμπησε για να με μυρίσει.

Ζήλεψα.

Απολλώνια - Δουλειά 0 - 1.

Πείτε μου σας παρακαλώ πότε θα σάξουνε τα πράματα να βγώ απο την τρούπα μου.

Κατεβασμένα ρολά

«Απεργιακή» ημέρα.

Αυτό σημαίνει πολλά.

Τα καφέ θα είναι γεμάτα.
Τα μαγαζιά θα είναι γεμάτα
Το τηλέφωνο θα χτυπάει λιγότερο
Τα γραφεία θα είναι άδεια.

Εκτός από το δικό μου.
«Να κλείσουμε τα μετρήματα και απεργείς την επόμενη εβδομάδα.»

Αυτό που δεν του είπα είναι πως σήμερα για μένα είναι αργία και όχι απεργία.
Έχω κατεβάσει το γενικό από χθες.

Να θυμηθώ να μη φάω μπούρδες, στο σπίτι έχει γιουβέτσι.

Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει πότε ακριβώς νομιμοποιήθηκε το λογισμικό της νόμιμης παρακολούθησης;

Πόσα είναι εκείνα που γίνονται και εγώ δεν τα προλαβαίνω;

Όχι μόνο στο έξω κόσμο, αλλά και στο μικρόκοσμό μου.
Το πατρικό μου πλέον δεν το αναγνωρίζω.
Πριν λίγες μέρες κοιτούσα τον πατέρα μου και μου φάνηκε αλλιώτικος, γερασμένος, κουρασμένος.

Εγώ που ήμουν όταν έγινε αυτό;

Στο γραφείο; Στο σπίτι; Έψαχνα να ξεμπερδέψω τι είναι ο άνθρωπος και ξέχασα τους ανθρώπους;

Τι είναι εκείνο τελικά που θα πρέπει να προσέξω;
Πόσο σχετικός είναι ο χρόνος;
Λειτουργώ με διαφορά φάσης;

Χα!

Η οποιαδήποτε δυσάρεστη εγκεφαλική δραστηριότητα αναβάλλεται επ αόριστον.
Η επανάσταση αρχίζει.

Επιβεβαιωμένες πηγές (από έγκυρο αιλουροειδές) υποστηρίζουν πως άρχισε η κυνηγετική περίοδος.

Παρατάω το γραφείο στην τύχη του.

Θα βάλω στο τέρμα το Shashkin μέχρι να ζαλιστώ.


Αλλάζω το σκηνικό, ίσως μόνο για λίγο αλλά τι να κάνουμε!

Αν θυμηθώ που έχω και το τσεκούρι του πολέμου ίσως να το ξεθάψω.

Ιστός

Να περιμένω
Ίσως γυρίσεις…


Μια μέρα σαν και σήμερα, με λιακάδα μετά από άσχημο καιρό.
Να απολογηθώ για εκείνα που τρέφουν τον εγωισμό μου
Να με μαλώσεις
Να μου κρατήσεις μούτρα

Να με συγχωρήσεις
Ίσως με συγχωρήσεις

Μια νύχτα με μυρωδιές που θυμίζουν την άνοιξη
Να αφήσεις το παράθυρο ανοιχτό
Να σε κοιτάζω
Να με αγγίξεις ξανά


Θα περιμένω
Και ας μη γυρίσεις.

Βρίσκοντας τρόπους να ισορροπώ

Να αντιστέκομαι όταν με διώχνεις
Να τρέφομαι σαν την αράχνη
Με εκείνους που ξέρουν μα δεν νοιάζονται

Με εκείνους που ξέρω μα δεν νοιάζομαι.
Προσπαθώντας να μην γίνω πέτρα.