Η Rock Star και το κωλομέρι.

Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι επιρρεπής στα ατυχήματα.
Μόνο στα γελοία ατυχήματα.
Σάββατο.
Ωσαν γνήσια rock star η έρμη, ένιωσα το χρέος μου απέναντι στην κενOνία και έτρεξα να ανανεώσω το περιεχόμενο της ντουλάπας μου, ενόψει της παραμονής μου στο εξωτικό γιαλαντζί - χωριό όπου και εβρίσκεται το πατρικό μου σπίτι.
Έπειτα από πολύωρο κυνήγι στα δάση της Ερμού και έχοντας απολαύσει υπέροχο γλυκόξινο χοιρινό στην εξοχική κατοικία της αδελφής μου (στον ακριβώς πάνω όροφο) πήρα το δρόμο της επιστροφής, δηλαδή τη σκάλα. Τα λεπτεπίλεπτα ποδαράκια μου κοσμούσαν λαστιχένιες σαγιονάρες (αυτές με το δίχαλο) νούμερο σαράντα δύο (τις παίρνω λίγο μπόλικες για να βολεύομαι) και τα χεράκια μου κρατούσαν με ευλάβεια τις σακούλες με τα νέα μου αποκτήματα.
Εκείνη τη στιγμή συνέβη το μοιραίο.
Τουρνοκωλιάστηκα.
Γλιστράει η σαγιονάρα (αυτή με το δίχαλο ντε) και μαζί της και εγώ.
Το αριστερό μου κωλομέρι έκανε σέρφ περίπου για έξι σκαλιά.
Την άκουσα. Στερεοφωνικά... Άσπρισα από τον πόνο.
Ακόμη και τώρα που γράφω τρεις μέρες μετά, πάνω στον υπέροχο πισινό μου βρίσκεται μια μελανιά διαστάσεων 15εκ.*10εκ., ακριβώς από κάτω έχει σχηματιστεί ένα βουναλάκι.
Βεβαιώθηκα ότι τουλάχιστον τα κοκαλάκια μου βρίσκονται εκεί που πρέπει να βρίσκονται και πλέον καταπίνω διάφορα μικρά χαπάκια κάθε έξι ώρες.
Κυκλοφορώ μόνο με κολάν ή ελαστικά ρούχα γενικά.
Σήμερα στην παραλία όμως δεν έχω παράπονο, όλοι τους κοιτούσαν τον πισινό μου και έβγαζαν κραυγές απόλυτου θαυμασμού (και τρόμου ίσως): «πωωωωω μαλάκαααααα…»

Η δυσκολία που έχω πλέον στο να κάθομαι (από την αριστερή την πάντα) δεν με πτόησε και βρήκα παρηγοριά στο πιστό μου batmobile, με το οποίο οργώνω (μεταφορικά) την ελληνική ύπαιθρο.

Επίσης παρηγοριά βρίσκω στο να σιγοτραγουδάω το «Ικαριά - Ικαριά εσένα έχω στην καρδιά».
Εκεί συνάντησα τον έρωτα της ζωής μου (δεν το ξέρει ακόμα, αλλά κομμάτια να γίνει)
Ψηλός, μελαχρινός, χαμογελαστός, με υπέροχο κουταβίσιο βλέμμα, μπεζοκάστανα μάτια και ένα στρέμμα πλάτη.
Το απόλυτο λουκούμι. Για την ακρίβεια γλυκοχαμογελαστό γεροδεμένο μελαχρινολούκουμο.
Για να μη σας μπαίνουν οι ίδιες ιδέες που μπήκαν σε εμένα θυμηθείτε πως στην Ικαρία πήγα για πολύ λίγο και με την πιο ξενέρωτη παρέα ανά την υφήλιο. Άκυρο λοιπόν.
Είναι ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο που απλά μπήκε για λίγο στην κατάψυξη. (θυμίστε μου να το βγάλω, όχι όπως εκείνα τα παϊδάκια που τους έκανα τα τρίχρονα προχτές)

Πάμε λοιπόν όλοι μαζί: Ικαριάααα Ικαριάαααα εσένααα έχω στην καρδιάαααααα αααααααααααχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ
Έτσι που λες Παπί μου, ο ιδανικός άντρας ζει και βασιλεύει στο Αιγαίο…
Χωρίς περιστροφές, χωρίς δήθεν, χωρίς περιττές ανασφάλειες (ξέρεις μωρέ, το δήθεν κυριλίκι και τη χαμένη μαλακία της εφηβείας που τον κάνει γελοίο και ψευτο-νταή).
Χωρίς βολέματα και καβάντζοπουστιές.
Να μη φοβάται τη ζωή που δεν έζησε, να λαχταρά τη ζωή που θα ζήσει.
Με χαμόγελο και κοίταγμα στα μάτια.
Και πάνω από 1.80μ.

Οκ, ο Ικαριώτης ίσως να είναι ίσως και να μην είναι έτσι.
Εγώ πάντως έτσι γουστάρω.

Υ.γ. γράφω και έχω την μπαλκονόπορτα ανοιχτή, έχει υπέροχη δροσιά, ακούγονται τα μαμούνια απ’ έξω και λίγο οι γάτοι μου. Αυτοκίνητο έχει να περάσει πάνω από μισή ώρα…

Rock Star.

Ω ναι. Είμαι.

- Έχω φούξια ανταύγειες στα μαλλιά μου
- Οδηγώ το batmobile μου με κινήσεις αιλουροειδούς στην Αττική Οδό
- Έχω κρεμασμένες κουρτίνες στο σαλόνι μου
- Έχω αεροπορικό εισιτήριο για Ικαρία
- Έχω ραντεβού με σούπερ ντούπερ αγόρι για την Παρασκευή το βράδυ

ΟΚ.
Ίσως και να μην είμαι, το τονίζω. Ίσως.
Αφήνω μια μικρή πιθανότητα για να μη με πείτε ψώνιο.


Σουρεάλ πινελιά: ο νέος μου εργοδότης, στη συνάντηση που είχαμε για οργανωθούμε, μου έφερε δώρο λουκούμια Συριανά με περγαμόντο.





Βλέπουμε και θαυμάζω τον Jeffrey Dean Morgan ως Denny (αχ – βαχ) Duquette, σε σκηνή από το «Some Kind of Miracle» του Grey’s Anatomy.

Ακούμε την κ. Amy Winehouse στο «You Know I'm No Good»
Δυναμώνουμε τον ήχο και λικνίζουμε ελαφρά τους γοφούς, απολαμβάνοντας το σταριλίκι.



(ξαφνική αλλαγή διάθεσης την οποία χρωστάω στα απλά πράγματα και στην ψυχασθένεια μου.)

Όρκος αγαμίας.

Το «μετά» είναι η χειρότερη κατάσταση.
Γιατί πολύ απλά όταν έρθει εκείνο το «μετά» πρέπει να μαζέψεις τα μικρά μικρά κομματάκια που κάποτε ήταν ο εαυτός σου και να βρεις την έξοδο. Δεν φτάνει όμως αυτό, έχει και χειρότερο, αν βρεις ποτέ την έξοδο και καταφέρεις να φύγεις θα πρέπει να βρεις μια άλλη καινούργια είσοδο.

Σήμερα το πρωί διάβασα αυτό εδώ εδώ το πόστ του Νανάκου και κράσρα για λίγο.
Τελικά μοιάζουμε οι άνθρωποι μεταξύ μας.
Ναι το έκανα πριν λίγες ημέρες.
Ζήτησα να διαλέξει ΕΜΕΝΑ.
Χωρίς ντροπή.
Δεν ξέρω αν θα πρέπει να λυπάμαι τον εαυτό μου, δεν τον λυπάμαι όμως.
Ότι και αν έχω κάνει σε αυτή την «κατάσταση» το έκανα πάντα με επίγνωση ότι στα μάτια των άλλων και ίσως και στα δικά του να προκαλώ τον οίκτο.
Δεν με ένοιαξε στιγμή όμως.
Ξέρω ότι για μένα αυτός ο άνθρωπος είναι, ήταν και θα είναι διαφορετικός.
Και ας ήμουν εγώ ο «τρίτος» που δεν χωράει στους δύο, εκείνος που φέρει πάντα όλο το φταίξιμο.
Οφείλω λοιπόν στον εαυτό μου, τουλάχιστον να παλέψω γι’ αυτό μου το συναίσθημα. Για να μπορώ να κοιμάμαι τα υπόλοιπα βράδια της ζωής μου και ας παλεύω ενάντια σε όλες τις πιθανότητες.

Για να χάσω τελικά.
Ναι. Έχασα. Για μια ακόμη φορά.

Ήρθε λοιπόν το μετά…
Εντάξει, είναι όπως ήταν το πριν. Μοναχικό, μόνο που πονάει παραπάνω.
Έκανα φούξια ανταύγειες στα μαλλιά μου.
Αποφάσισα πως το σεξ μειώνει την ικανότητά μου να αξιολογώ καταστάσεις.
Το σταματάω. Μέχρι να βρω έναν πραγματικά πολύ καλό λόγο να το αρχίσω και πάλι.
Ίσως να αρχίσω το πλέξιμο, αν θυμηθώ πως γίνεται.
Ίσως σταματήσω να ενδίδω στις προτάσεις της Σοφίας μου για νυχτοπερπατήματα, ίσως πάλι και όχι.
Ίσως να περνάω τα βράδια μου βλέποντας χαζορομαντικές ταινίες και σειρές.
Αυτή τη φορά δεν θα προσπαθήσω να τον πληγώσω. Πληγώνομαι και εγώ μαζί του.

Ακούμε Dido - My Lover's Gone, λίγο λυπητερό, αλλά ταιριαστό κομμάτι.
Εξακολουθούμε να βλέπουμε τον Jeffrey Dean Morgan.