Όρκος αγαμίας.

Το «μετά» είναι η χειρότερη κατάσταση.
Γιατί πολύ απλά όταν έρθει εκείνο το «μετά» πρέπει να μαζέψεις τα μικρά μικρά κομματάκια που κάποτε ήταν ο εαυτός σου και να βρεις την έξοδο. Δεν φτάνει όμως αυτό, έχει και χειρότερο, αν βρεις ποτέ την έξοδο και καταφέρεις να φύγεις θα πρέπει να βρεις μια άλλη καινούργια είσοδο.

Σήμερα το πρωί διάβασα αυτό εδώ εδώ το πόστ του Νανάκου και κράσρα για λίγο.
Τελικά μοιάζουμε οι άνθρωποι μεταξύ μας.
Ναι το έκανα πριν λίγες ημέρες.
Ζήτησα να διαλέξει ΕΜΕΝΑ.
Χωρίς ντροπή.
Δεν ξέρω αν θα πρέπει να λυπάμαι τον εαυτό μου, δεν τον λυπάμαι όμως.
Ότι και αν έχω κάνει σε αυτή την «κατάσταση» το έκανα πάντα με επίγνωση ότι στα μάτια των άλλων και ίσως και στα δικά του να προκαλώ τον οίκτο.
Δεν με ένοιαξε στιγμή όμως.
Ξέρω ότι για μένα αυτός ο άνθρωπος είναι, ήταν και θα είναι διαφορετικός.
Και ας ήμουν εγώ ο «τρίτος» που δεν χωράει στους δύο, εκείνος που φέρει πάντα όλο το φταίξιμο.
Οφείλω λοιπόν στον εαυτό μου, τουλάχιστον να παλέψω γι’ αυτό μου το συναίσθημα. Για να μπορώ να κοιμάμαι τα υπόλοιπα βράδια της ζωής μου και ας παλεύω ενάντια σε όλες τις πιθανότητες.

Για να χάσω τελικά.
Ναι. Έχασα. Για μια ακόμη φορά.

Ήρθε λοιπόν το μετά…
Εντάξει, είναι όπως ήταν το πριν. Μοναχικό, μόνο που πονάει παραπάνω.
Έκανα φούξια ανταύγειες στα μαλλιά μου.
Αποφάσισα πως το σεξ μειώνει την ικανότητά μου να αξιολογώ καταστάσεις.
Το σταματάω. Μέχρι να βρω έναν πραγματικά πολύ καλό λόγο να το αρχίσω και πάλι.
Ίσως να αρχίσω το πλέξιμο, αν θυμηθώ πως γίνεται.
Ίσως σταματήσω να ενδίδω στις προτάσεις της Σοφίας μου για νυχτοπερπατήματα, ίσως πάλι και όχι.
Ίσως να περνάω τα βράδια μου βλέποντας χαζορομαντικές ταινίες και σειρές.
Αυτή τη φορά δεν θα προσπαθήσω να τον πληγώσω. Πληγώνομαι και εγώ μαζί του.

Ακούμε Dido - My Lover's Gone, λίγο λυπητερό, αλλά ταιριαστό κομμάτι.
Εξακολουθούμε να βλέπουμε τον Jeffrey Dean Morgan.