Απαστράπτουσες θεωρίες ενός θολού μυαλού.

Σήμερα αποφάσισα πως δεν θα κοιμηθώ.
Χωρίς κανένα κίνητρο. Απλά δεν θα κοιμηθώ.
Θα χαζεύω χωρίς σκοπό όλη τη νύχτα.

Είναι προφανές, ακόμη και σε κάποιον που δεν με γνωρίζει καλά, πως μου αρέσουν παρομοιώσεις.
Βρίσκω θεαματικά πιο εύκολο να περιγράφω κάτι με κάτι δεδομένο ή σχεδόν δεδομένο.
Το αποτέλεσμα όμως είναι σχεδόν μόνιμα απογοητευτικό.
Μέχρι και εγώ από ένα σημείο και έπειτα ξεχνάω που ήθελα αρχικά να φτάσω.
Το σημειώνω και αυτό στη νοητή λίστα με τα πράγματα που θέλω να δουλέψω και να αλλάξω.
Κρυφά σκεφτόμουν να αγοράσω ένα από εκείνα τα όμορφα Moleskine, αυτά που σου δίνουν τον αέρα του καλλιτέχνη, για να τα σημειώνω. Είναι κρίμα όμως αυτή η μυστηριώδη ατμόσφαιρα να διαλύεται όταν ανοίγοντας το βρίσκεις ζωγραφισμένα με χρωματιστό μολύβι ανθρωπάκια, αστεράκια και γραμμούλες στις άκρες.

Από τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά εκείνο που πάντα με εντυπωσίαζε περισσότερο είναι η προσαρμοστικότητα Συναντάται σχετικά συχνά, όμως δεν είναι από τις ιδιότητες που ξεχωρίζουν με την πρώτη ματιά.
Συμβαίνει μέρα με την μέρα, ώρα με την ώρα.
Λες και το δέρμα στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Απλά τα υγρά που αποτελούν τον άνθρωπο βολεύονται στο δοχείο που θα τα τοποθετήσουν οι συνθήκες.
Όταν χάνεται ή μειώνεται μια χ απόλαυση, αυτόματα γυρίζει ένα μεγάλο κουμπί που ελέγχει μια άλλη παράλληλη ψ απόλαυση και την αυξάνει κατά ν, έτσι ώστε το άθροισμα να μένει σταθερό και ο πελάτης ευχαριστημένος.
Κατ’ αντιστοιχία όταν αυξάνεται η απόλαυση χ, το κουμπί πρέπει να γυρίσει και να μειώσει αυτή τη φορά την απόλαυση ψ κατά ν, και το άθροισμα να παραμείνει σταθερό.
Έτσι διατηρείται η πρέπουσα ισορροπία.

Ωραία. Έφτιαξα τον τύπο.

Τώρα μένει να βάλω και τις τιμές για να λύσω την εξίσωση…

(Στην πραγματικότητα έχω ένα λούτρινο τετράδιο με αρκούδες καταχωνιασμένο στη ντουλάπα μου. Μόλις σημείωσα πως πρέπει να απαντάω σύντομα στα mail εκείνων που συμπαθώ πολύ, ακόμη και όταν είμαι μπερδεμένη, γιατί αν δεν το κάνω εκείνοι δεν θα καταλαβαίνουν πόσο τους συμπαθώ…)

υ.γ. όπως καταλαβαίνετε κοιμήθηκα…

update: ακούμε μια απο τις πιο όμορφες φωνές των τελευταίων χρόνων, (κατά τη γνώμη μου) τον Γιάννη Χαρούλη στη "Χαραυγή". Τα λόγια μην τα πάρετε και τοις μετρητοίς...

Ακούγαμε "Bittersweet" απο τον κύριο Ville Valo και τους Apocallyptica.
Εσείς εξακολουθείτε να το βρίσκετε
Εδώ