Επέτειος

Εικοστή πέμπτη Μαρτίου.
Σωτήριων έτος δύο χιλιάδες έξι.
Αναμνήσεις από μαθητικές παρελάσεις και γιορτές.

Ναύπλιο, πριν από όχι και τόσα πολλά χρόνια.

Στην ασφαλτοστρωμένη αυλή του σχολείου, δίπλα στην παραλία. Οι μέρες έχουν ζεστάνει και η ήδη ξεμυαλισμένη μαρίδα, έχει χάσει κάθε έλεγχο, ή τουλάχιστον προσπαθεί να τον χάσει.
Με κάθε ευκαιρία βρίσκεται στην αυλή.
Νόμιμη αφορμή: πρόβα παρέλασης, γέλια, ανέκδοτα, πειράγματα, φάπες στον διμοιρίτη. Το μόνο μελανό σημείο της ιστορίας ήταν πως στην παρέλαση έπρεπε να κρατήσουν τα προσχήματα. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν τα κρατούσαν πάντα. Αλλά δεν πείραζε κανέναν, ούτε καν τον ίδιο τον διευθυντή του σχολείου που μόλις προσπαθούσε την εικοστή έκτη να αποκαταστήσει τη χαμένη τάξη τον έπιαναν γέλια.

Εορταστικές εκδηλώσεις.
Δεύτερη νόμιμη αφορμή: ανάγνωση ποιημάτων σχετικών με τον ξεσηκωμό, η Μπουμπουλίνα και ο Μιαούλης το πρόσχημα.
Εδώ πρέπει να τονίσω πως το πρόσχημα έγινε πρόσχημα με την πάροδο του χρόνου μια και από πλευράς γεγονότων το θέμα είχε καλυφθεί από χρόνια του δημοτικού (φυσικά για εκείνους που «έπαιρναν τα γράμματα» και βρέθηκαν μετά στο «γενικό λύκειο»)

Είχα την τύχη εντός του αν-εκπαιδευτικού μας συστήματος να έχω πολλούς Δασκάλους. Που εκείνες τις ημέρες άφηναν τα προσχήματα κατά μέρος και άφηναν τα θεριά να κάνουν εκείνο που ήθελαν, ή σχεδόν εκείνο που ήθελαν. Η ανοχή τους ήταν μάλλον τεράστια. Συνεπώς το αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές ήταν αμφιλεγόμενο. Αυτό που δεν αμφισβητείται είναι πως οι «καλλιτέχνες» παρά τις αντιδράσεις του ...κοινού ένιωθαν τουλάχιστον Νομπελίστες.


Νοσταλγώ. Όχι γιατί με όλα αυτά τονώθηκε ποτέ το εθνικό μου φρόνημα, αλλά γιατί ήταν οι πιο παρεΐστικες και δημιουργικές στιγμές σε εκείνα τα σχολεία.

Γιατί μου δόθηκε η ευκαιρία μετά από κάποια χρόνια, όταν βγήκα από την μικρή κοινωνία του Ναυπλίου και σύγκρινα τα δεδομένα, να ευχαριστώ τους Δασκάλους μου για εκείνη τους την ανοχή.
Εκείνη είναι που μου χάρισε τις όποιες καλές μου αναμνήσεις από τα χρόνια που αντί να γεμίζω τις ώρες μου με ξένοιαστη εφηβική βλακεία, έψαχνα να βρω τρόπους για να προχωρήσω.

Ευχαριστώ λοιπόν τον χοντρούλη κομμουνιστή φιλόλογο γιατί εξέταζε ιστορία με ανοιχτά βιβλία, τον ψηλό μαθηματικό γιατί ζωγράφιζε, τον αιωνόβιο θεολόγο που δεν προσπάθησε να φτιάξει χριστιανούς, την αθυρόστομη μαθηματικό γιατί βούρκωνε κάθε 17 του Νοέμβρη. Είναι και άλλοι πολλοί. Δεν νομίζω πως μπορώ να περιγράψω τον καθένα ξεχωριστά.
Ίσως να μην έχει σημασία πια, ίσως ο τρόπος τους να έπιασε μόνο σε εμένα.