Πάει.

Θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι.

Το γούστο μου στα αρσενικά, συνήθως δεν συμβαδίζει με εκείνο της πλειοψηφίας.

Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν ο Νίκος Κούρκουλος ποτέ δεν με ενθουσίασε με την ομορφιά του.

Όμως πρίν λίγη ώρα που άκουσα στο ραδιόφωνο την είδηση του θανάτου του μου ήρθε κάπως.

Κάπως σαν να πέθαινε ο James Bond, όχι ο ηθοποιός ο ρόλος.

Ποτέ το "όχι άλλο κάρβουνο" δεν θα ακουστεί το ίδιο.

Ποτέ το "μην πιείς νερό και με ξεχάσεις, μην πιείς νερό της λησμονιάς" δεν θα ακουστεί το ίδιο.

Άραγε όταν θα δώ κάποιον φίλο μου να παίνρει ύφος του ζεν-πρεμιέ θα φωνάξω "γειά σου Κούρκουλε";

Εξομολόγηση.

Θέλω να σας εξομολογηθώ κάτι:
Δεν είμαι καθόλου καλή στα θεωρητικά. Βαριέμαι.
Αν κάτι δεν έχει αποτέλεσμα αδυνατώ να ασχοληθώ μαζί του για κάτι παραπάνω από την απλή γνωριμία. Γίνομαι υπερβολικά πεζή και κατά εκείνους που με γνωρίζουν, καθόλου μα καθόλου ρομαντική.

Εδώ φυσικά υπάρχει μια εξαίρεση.
Εξαιρούνται οι συζητήσεις και οι αναζητήσεις που γίνονται για να γίνουν και όχι για να βγεί αποτέλεσμα, συνήθως δίπλα σε ένα ποτήρι ή σε ένα πιάτο.
Είναι κάτι σαν τα σπόρια που μασουλάς όταν περιμένεις. Δεν σε χορταίνουν, δεν τα τρως για να χορτάσεις αλλά για απασχολήσεις ευχάριστα τα χέρια και τον ουρανίσκο σου. (αν κάποιος αφήσει σεξουαλικό υπονοούμενο εδώ θα συγχυστώ.)

Βρίσκω λοιπόν, πως κατά βάθος είμαι πολύ πρακτικός άνθρωπος για να το μελετήσω τόσο πολύ το ζήτημα.
Κατανοώ την ανθρώπινη αγωνία αλλά με μέτρο βρε αγάπη μου…

Μη μας τρώει περισσότερο χρόνο το να ορίσουμε «τι είναι άνθρωπος» από το να τον ζήσουμε.

Ε;

Salvador

Ξύπνησα ήρεμα, χασμουρήθηκα και τεντώθηκα στο κρεβάτι. Απόλαυση.

Ίσιωσα τις μεταξωτές πυτζάμες batman και φόρεσα τις μοβ γούνινες παντόφλες με τις μέλισσες.
Τον βρήκα να κάθεται στον καναπέ, φορώντας το καπέλο του φωτιστικού, αυτό με τις ασημί πεταλούδες.
- Salvador, να σου ψήσω έναν καφέ;
Με μια χορευτική κίνηση σηκώθηκε και με έδειξε με το μπαστούνι του. Το εξέλαβα ως ναι.
Έφτιαξα τους καφέδες και έκατσα απέναντί του. Για μια στιγμή τον τσάκωσα να κοιτάζει ύποπτα τον οινοπνευματί ατμό που έβγαινε από το φλιτζάνι σε σχήμα ελέφαντα.
- Την παλεύεις καθόλου;
- At the age of six I wanted to be a cook. At seven I wanted to be Napoleon. And my ambition has been growing steadily ever since.
- Καλά ντε…
- I don't take drugs: I am drugs.
- Τι γνώμη έχεις για τα πρόβατα από κάτω;
- The reason that some portraits don't look true to life is that some people make no effort to resemble their pictures.

Αυτό ήταν.
Με σύγχυσε.
Άνοιξα την πόρτα, ξεδίπλωσα τα νυχτεριδοφτερά μου και πέταξα.
- Κλείδωσε πριν βγεις.

Εξηγήστε μου σας παρακαλώ ποιος ο λόγος η έκθεση στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο (Βασ. Σοφίας 22, Κολωνάκι, 2107211027) που θα διαρκέσει μέχρι τις 18/2, να είναι ανοιχτή Τρίτη με Κυριακή 8:30 το πρωί έως και τις 15:00;

Τι κακό έχουν τα απογεύματα;

Βουκολικό.

Αν πηγαίνεις ακόμη στο δημοτικό σχολείο πιθανώς τα πρόβατα τα αντιλαμβάνεσαι κάπως έτσι:

Αν πάλι είσαι βοσκός μάλλον τα βλέπεις κάπως έτσι:

Αν είσαι χασάπης μάλλον κάπως έτσι:

Αν είσαι ζαχαροπλάστης μπορείς και να τα δεις έτσι:

Αν έχεις πέσει από δέντρο όταν ήσουν μικρός παίζει να τα αντιλαμβάνεσαι κάπως έτσι:

Αν είσαι εντελώς αλλού τα βλέπεις έτσι:

Το θέμα όπως καταλαβαίνεις μικρό μου προβατάκι, δεν είναι πως είσαι αλλά το ποιος σε κοιτάζει.
Να εύχεσαι μόνο να μην είναι χασάπης.

Σημείωση: το πρόβατο-παράδειγμα αποτελεί φόρο τιμής, στο βασικό συστατικό της διατροφής μου την εβδομάδα που μας πέρασε.

ΜΠΕ.

Μιαου.

Ξύπνησα από τη φωνή ενός γάτου.
Απελπισμένο νιαούρισμα, ψάχνει για θηλυκό.
Πετάγομαι έτοιμη να βάλω τις φωνές.
Μέχρι να βγω στο μπαλκόνι κατάλαβα πόσο δύσκολη είναι η ζωή αν είσαι γάτος και θες να ζευγαρώσεις σε μια αυλή που οι αναλογίες είναι πέντε γάτοι και δύο γάτες.
Έδειξα κατανόηση και το φώναξα να έρθει.
Ήρθε χουρχουρίζοντας και αποφάσισα να τον λέω Θανάση.

Απο αυτή την ώρα της ημέρας και για μια εβδομάδα (και κάτι παραπάνω) τούτο το μαγαζάκι ΑΔΕΙΕΥΕΙ.

Η πρωτοχρονιά θα έρθει και μια βόλτα απο δώ.

Θα μου φανεί χρήσιμη η άδεια.

Έχω να κάνω πολλά, αλλά επιλέγω να μην κάνω τίποτα.

Θα ζητήσω άσυλο στο πατρικό μου σπίτι. Εξάλλου, οφείλω στον εαυτό μου να οργανώσω το σπιτικό πανηγύρι, για τη γιορτή του πατέρα μου την Τετάρτη.

Οφείλω να τσακωθώ μαζί του γιατί θα φέρνει συνεχώς εξάρες και πεντάρες στο τάβλι, γιατί παστώνει αντί να αλατίζει τα φαγητά και άλλα τέτοια σημαντικά...

Ναι, είμαι κόρη του πατέρα μου και ας πέρασε καιρός μέχρι να το ανακαλύψω.

Πίσω λοιπόν στην αρχή, για αρχή.

Παραμιλητό - Σιχτίρια

Τι γεύση έχει η απογοήτευση;
Καφέ και τσιγάρο
Πως μυρίζει;
Γεμάτο τασάκι
Έχει ήχο;
Απασχολημένης γραμμής.







Για να περάσει ο θυμός τι κάνεις;
Τίποτα. Ακούς Ξυλούρη, πίνεις καφέ και καπνίζεις

Αγνάντευα την πυρκαγιά
της θεμωνιάς
αμίλητος την ώρα της
συγκομιδής,
πήρα ταγάρι ζητιανιάς.

Δεν ξέρω τι πρέπει να περιμένω κάθε φορά από τους άλλους.
Προσπαθώ να μην περιμένω τίποτα.
Ασυναίσθητα όμως όταν έρχεται το τίποτα εξοργίζομαι.
Μετά δεν κάνω τίποτα.

Στο διάολο .

Έκθεση: πως πέρασα τις γιορτές.

Τελικά τη λέξη χρόνος καθώς και την έννοιά της την αντιλαμβάνεται ο καθένας με τον τρόπο του.

Εξηγούμαι:

Η μικρή Απολλώνια παραμονές Χριστουγέννων με λουμπάγκο (ναι, μια ακόμη ένδειξη πως γέρασα από εκεί που ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμενα)
Καθισμένη, για την ακρίβεια καρφωμένη με κλίση ανάλογη του μαξιλαριού σε μια πολυθρόνα:
Αναρωτιέται με θλίψη: «πότε στο διάολο θα περάσουν αυτές οι γαμωγιορτές, α-σιχτιρ» και να πνίγει τον πόνο της σε ένα (ακόμη) κομμάτι χοιρινό (μπούτι).
Γαμπρός Απολλώνιας την ίδια μέρα και ώρα:
«ίσα που προλαβαίνουμε για καζίνο, πάμε»
[η σχετικότητα της έννοιας χρόνος που λέγαμε]

Αφού λοιπόν λύσαμε το ζήτημα για το ποιος πίνει κάτι άσχημο στις 2 το πρωί και αφού τους έβαλα να με κουβαλήσουν σχεδόν στα χέρια μέχρι το καζίνο, μάζεψα τα υπόλοιπα του κουράγιου μου από τις τσέπες (πήρα και 2 μεζουλίντ έτσι για να μου βρίσκονται) και προχώρησα με σταθερά βήματα προς τη ρουλέτα. Τζίφος.
Μπλάκ τζάκ, πάλι τζίφος.
Αν ήταν καράβι το καζίνο, θα είχε βουλιάξει υπέρβαρο.
Φευ! οι βαστάζοι μου - και πιστά μου ξαδέρφια – ήταν οι μοναδικοί άνδρες στο κτίριο που είχαν πάει για τις γκόμενες.
Σέρνομαι μέχρι την υπόγα και καταλήγω σε ένα μπλιμπλίκι.
Εφοδιάζομαι εξ αποστάσεως με τον απαραίτητο κουβά και σκοτώνω την ώρα μου, απειλώντας τους υπόλοιπους πως αν δεν μείνουν να μου κάνουν παρέα δεν θα δουν ούτε φύλλο ούτε γκόμενα από τις κατάρες.
Εν μέσω καταρο-κατακλυσμού πατάω το μαγικό κουμπί. Απόσβεση και με το παραπάνω.

Έφτασε η Πρωτοχρονιά λοιπόν (το ενδιάμεσο δεν το σχολιάζω καθόλου, είναι υπερβολικά γραφειάτο που κατάντησε μίζερο, το λουμπάγκο πάντως πέρασε)
Κάνοντας τη διαφορά δεν περιορίστηκα μόνο στα γουρουνάκια αυτή τη φορά. Αν πέσει στα χέρια σας φωτογραφία του σύμπαντος και λείπει κομμάτι, εγώ το έφαγα εκείνη την ημέρα.

Το βράδυ τη λύση έδωσε και πάλι ο γαμπρός μου, για να χωνέψουμε θα πάμε στο καζίνο.
Η Απολλωνίτσα χάρηκε που βρήκε θέση στη ρουλέτα. (και μάλιστα πρώτη μούρη στο καβούρι)
Μέχρι που έμεινε πανί με πανί, χάνοντας και τα κερδισμένα των Χριστουγέννων.

Συμπέρασμα 1:
Το καζίνο στο Λουτράκι δείχνει κατανόηση στον ανθρώπινο πόνο, έστω και αν αυτός είναι μόνο σωματικός.

Επίλογος:
Άφραγκη, μισο-σακάτισσα, άυπνη (δουλειά γαρ) και με πολλά νεύρα.

Συμπέρασμα 2:
Όταν κάνω μια άσχημη αρχή τη σβήνω και κάνω πάλι αρχή.
Θα κάνω πρωτοχρονιά στις 12 του Γενάρη.
[εγώ έτσι θέλω να αντιλαμβάνομαι τον χρόνο, ΠΕΙΡΑΖΕΙ;]