Έκθεση: πως πέρασα τις γιορτές.

Τελικά τη λέξη χρόνος καθώς και την έννοιά της την αντιλαμβάνεται ο καθένας με τον τρόπο του.

Εξηγούμαι:

Η μικρή Απολλώνια παραμονές Χριστουγέννων με λουμπάγκο (ναι, μια ακόμη ένδειξη πως γέρασα από εκεί που ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμενα)
Καθισμένη, για την ακρίβεια καρφωμένη με κλίση ανάλογη του μαξιλαριού σε μια πολυθρόνα:
Αναρωτιέται με θλίψη: «πότε στο διάολο θα περάσουν αυτές οι γαμωγιορτές, α-σιχτιρ» και να πνίγει τον πόνο της σε ένα (ακόμη) κομμάτι χοιρινό (μπούτι).
Γαμπρός Απολλώνιας την ίδια μέρα και ώρα:
«ίσα που προλαβαίνουμε για καζίνο, πάμε»
[η σχετικότητα της έννοιας χρόνος που λέγαμε]

Αφού λοιπόν λύσαμε το ζήτημα για το ποιος πίνει κάτι άσχημο στις 2 το πρωί και αφού τους έβαλα να με κουβαλήσουν σχεδόν στα χέρια μέχρι το καζίνο, μάζεψα τα υπόλοιπα του κουράγιου μου από τις τσέπες (πήρα και 2 μεζουλίντ έτσι για να μου βρίσκονται) και προχώρησα με σταθερά βήματα προς τη ρουλέτα. Τζίφος.
Μπλάκ τζάκ, πάλι τζίφος.
Αν ήταν καράβι το καζίνο, θα είχε βουλιάξει υπέρβαρο.
Φευ! οι βαστάζοι μου - και πιστά μου ξαδέρφια – ήταν οι μοναδικοί άνδρες στο κτίριο που είχαν πάει για τις γκόμενες.
Σέρνομαι μέχρι την υπόγα και καταλήγω σε ένα μπλιμπλίκι.
Εφοδιάζομαι εξ αποστάσεως με τον απαραίτητο κουβά και σκοτώνω την ώρα μου, απειλώντας τους υπόλοιπους πως αν δεν μείνουν να μου κάνουν παρέα δεν θα δουν ούτε φύλλο ούτε γκόμενα από τις κατάρες.
Εν μέσω καταρο-κατακλυσμού πατάω το μαγικό κουμπί. Απόσβεση και με το παραπάνω.

Έφτασε η Πρωτοχρονιά λοιπόν (το ενδιάμεσο δεν το σχολιάζω καθόλου, είναι υπερβολικά γραφειάτο που κατάντησε μίζερο, το λουμπάγκο πάντως πέρασε)
Κάνοντας τη διαφορά δεν περιορίστηκα μόνο στα γουρουνάκια αυτή τη φορά. Αν πέσει στα χέρια σας φωτογραφία του σύμπαντος και λείπει κομμάτι, εγώ το έφαγα εκείνη την ημέρα.

Το βράδυ τη λύση έδωσε και πάλι ο γαμπρός μου, για να χωνέψουμε θα πάμε στο καζίνο.
Η Απολλωνίτσα χάρηκε που βρήκε θέση στη ρουλέτα. (και μάλιστα πρώτη μούρη στο καβούρι)
Μέχρι που έμεινε πανί με πανί, χάνοντας και τα κερδισμένα των Χριστουγέννων.

Συμπέρασμα 1:
Το καζίνο στο Λουτράκι δείχνει κατανόηση στον ανθρώπινο πόνο, έστω και αν αυτός είναι μόνο σωματικός.

Επίλογος:
Άφραγκη, μισο-σακάτισσα, άυπνη (δουλειά γαρ) και με πολλά νεύρα.

Συμπέρασμα 2:
Όταν κάνω μια άσχημη αρχή τη σβήνω και κάνω πάλι αρχή.
Θα κάνω πρωτοχρονιά στις 12 του Γενάρη.
[εγώ έτσι θέλω να αντιλαμβάνομαι τον χρόνο, ΠΕΙΡΑΖΕΙ;]