Στα όπλα αδερφές μου, στα όπλα…

Τρέξε γρήγορα να βάλεις την υπογραφή σου
Δήλωσε το όνομά σου και όλα θα αλλάξουν
Μην τολμήσεις και χάσεις τη μοναδική ευκαιρία σου να σώσεις την ανθρωπότητα.

Έλα μαζί με όλους εμάς που ανακαλύψαμε την Αμερική από την τηλεόραση και μπές στη λίστα των μεγάλων ευεργετών αυτού του τόπου

Δηλώσου και κράτα τη συνείδησή σου καθαρή για μια ζωή…
Άσε δε που ο ακτιβισμός του καναπέ είναι τρέντι, θα έχεις να δείχνεις στα γκομενάκια…


ΠΟΤΕ ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΜΑΣ ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ;


Πότε θα πάψουμε να καταπίνουμε αμάσητες τις αηδίες που μας ξεφουρνίζουν και μας σερβίρουν ;

Η Κρήτη έχει όπλα. Τώρα το μάθατε αυτό; εσείς και ο Πρετεντέρης;


Για να ακριβολογούμε όχι μόνο η Κρήτη.
Η Ελλάδα, παντού.

Πάτε πολύ μακριά λυκόπουλα… Πάμε μια βόλτα Λιόσια – Ζοφριά - Μενίδι κλπ να κάνουμε μια επίσκεψη στους ρομά εκεί, να τους πούμε για όπλα και ναρκωτικά, να δούμε αν θα μείνει κολυμπηθρόξυλο. Θα μείνει κανείς ζωντανός για να μιλήσει;
Ωπ! Το ξέχασα, ούτε αυτό το ήξερε ο Πρετεντέρης, πως μπορείς να το ξέρεις εσύ αγάπη μου; Είναι τα Δυτικά Προάστια τρέντι;
Εξάλλου τα βράδια που μένεις μόνος σου καλέ μου ψηφοφόρε και επειδή είσαι ανοιχτό πνεύμα ένα μπαφάκι το κάνεις που και που, μη σε πούνε και χαϊβάνι, όλα τα ξέρεις εσύ, η φούντα Μυλοποτάμου είναι η καλύτερη…
Το δάχτυλο που είναι για να δείχνει έχει μπει βαθιά στο μάτι μας.

ΑΥΤΑ ΑΓΑΠΕΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΜΕ ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΜΕ ΤΑ ΨΗΦΑΛΑΚΙΑ ΣΑΣ ΠΟΥ ΤΑ ΔΙΝΕΤΕ ΜΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΑ ΣΕ ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΥΣ, ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΛΟΓΟΥΣ, ΧΑΜΕΝΑ ΚΟΡΜΙΑ, ΑΧΡΗΣΤΟΥΣ, ΛΟΒΟΤΟΜΗΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ.

Το συναίσθημα της συνενοχής δεν θα φύγει με μια τζίφρα.

Υ.γ. πριν πέσετε πάνω μου ωσάν τα Αγαρηνά σκυλιά, δεν κάνω διάλογο με κάποιον συγκεκριμένα κάνω διάλογο με ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ.

Bloody hell

Δεν ξέρω αν έχω θάρρος. Αλήθεια. Μάλλον δεν με αφορά αν έχω θάρρος.
Είναι από εκείνες τις ερωτήσεις που θεωρώ ότι αρμόζουν αποκλειστικά σε αρσενικά που πάσχουν από ψευδο-κρητικά σύνδρομα και κρυφές σεξουαλικές ανασφάλειες.
Απλά τα πράγματα που επιθυμώ προσπαθώ να τα πραγματοποιώ.
Πολλές είναι οι φορές που το καταφέρνω.

Διέθεσα εξαιρετικό και εύστοχο συναισθηματικό απόθεμα στο πρόσφατο αλλά και στο πιο μακρινό παρελθόν.
Με αυτό τον τρόπο απέκτησα λοιπόν μια μικρή στρατιά από πρώην εραστές οι οποίοι με εκτιμούν.
Αλλά αυτό είναι κάτι που μου είναι ειλικρινά άχρηστο.
Διότι η ευστοχία είναι άχρηστη αν ο στόχος είναι ελλιπής.

Εν κατακλείδι συνειδητοποίησα πως δεν είμαι ερωτευμένη.

Μάλιστα πάει καιρός από την τελευταία και ομολογουμένως τραυματική μου ανάμνηση.

Εκείνος, μεταξύ των άλλων, μου έχει πει πως σε μια σχέση ο ένας νιώθει περισσότερα από τον άλλο και είναι εκείνος που τελικά ταλαιπωρείται.
Αλήθεια έλεγε, το ένιωσα τότε.
Το νιώθω και τώρα που αδυνατώ να επιθυμήσω να μεταμορφωθώ σε μια «προβλεπόμενη» γυναίκα είτε για ένα επιτυχημένο πρότυπο, είτε απλά για ένα μπρουτάλ.

oh crap!

Έχω πάθει ψύξη. Πονάει.

Χα!

Σου το είπα; Βρήκα τη φιλοσοφική λίθο. Όχι του Χάρη Πόστερ καλέ συγκεντρώσου, το φάρμακο λέω για τη λύση των προβλημάτων.

Τι πως μου ήρθε τώρα αυτό; Τσκ!

Τέλος πάντων, θα σε ξεναγήσω στην πολυεπίπεδη (= στα όρια του σχισμού) σκέψη μου.

Ως πτωχή πλήν τίμια άνεργη φοιτήτρια έχω σαπίσει στον καναπέ και βλέπω τηλεόραση. Τα μάτια μου έχουν γίνει μώβ, ευτυχώς όμως προς το λιλά, όχι το πεθαμενί ακόμα.
Βλέποντας λοιπόν τα «υπέροχα πλάσματα» (το οποίο σημερινό επισόδειο ήταν επανάληψη-ρεζουμέ και το καταγγέλλω αυτό) ήρθα αντιμέτωπη με την χιλιοειπωμένη ατάκα: «κάνε ένα παιδάκι να σου περάσουν όλα».
Όχι αγάπη μου. Όχι και πάλι όχι. Είμαι κάθετη.
Διότι άντε και το έκανες το μούλικο (που λέει ο λόγος μάτια μου, μην πέφτεις πάνω μου να με φας, δεν έχω τίποτα εναντίον των μούλικων πάσης φύσεως, κάνε πέρα, σέρνεται και γρίπη) αυτό δεν σου εξασφαλίζει ότι το μούλικο και συνηθέστερα ο πατέρας του μούλικου δεν θα σου κάνουν τα νεύρα ριχτάρι με φούντα στην άκρη.

Αυτό που σου εξασφαλίζει την ηρεμία φίλε αναγνώστη, πονεμένη (από τα τακούνια) αναγνώστρια είναι ένα: το ΠΟΙΟΤΙΚΟ sex.
Να το ξαναγράψω ή το έπιασες το μήνυμα με τα κεφαλαία;
Οκ, το έπιασες, χαίρομαι.

Διότι εκτός του ότι είμαστε έρμαια των ορμονών μας, κάνεις βρε αδερφέ μια πετυχεσιά και σου μένει το pleasure, για να έχεις να χαίρεσαι και την υπόλοιπη μέρα.

Σταμάτα επιτέλους να με λες ρηχή και θυμήσου εκείνο το ηλίθιο χαμόγελο που έχεις την επόμενη μέρα, κάθε φορά που τη νύχτα οι γείτονες βγαίνουν στα μπαλκόνια και απειλούν ότι θα σου φέρουν την αστυνομία.
Είδες που τώρα με νοιώθεις; Σταμάτα τη γκρίνια τώρα, φάε ένα σοκολατάκι.

Και για να μη λες ότι σε αφήνω έξω από τη ζωή μου, σου έχω νέα: άρχισα γυμναστήριο.
Προσκυνήστε το (πολύ μελλοντικό) sixpack μου!
Μη φωνάζεις, το παραδέχομαι. Περισσότερο το κάνω για να μη μπαίνω σε σκέψεις.
Θα το σταματήσω, το υπόσχομαι, αν μου πεις υπεύθυνα αν είμαι sex freak ή αν αυτό που στη βδομάδα πάνω κάτι με πιάνει είναι φυσιολογικό.

Α! και που είσαι, σταμάτα να με λες τσουλί πίσω από την πλάτη μου, είμαι μια ξανθιά (μισή) και μπορώ να κάνω και να λέω ΟΤΙ θέλω…

Σμαααααααααακ!

Και για να με νιώσεις καλύτερα πάρε ένα βιντεάκι σχετικό.
Κάτσε παραδίπλα καλέ! Εδώ που είσαι βράζω εγώ στο ζουμί μου σου λέω!

Ντρέτα.

Here I am on the road again …Here I am playing star again.



Όταν πριν από 15 ημέρες άνοιγα ξανά την πόρτα του σπιτιού μου έπειτα από κάποιους μήνες το μόνο που ήθελα ήταν να κοιμηθώ. Για μέρες. Κοιμήθηκα λοιπόν.

Μετά τηλεφώνησα. Σε όλους.

Μετά κανόνισα συναντήσεις. Όχι με όλους.

Είκοσι τρεις πόλεις και χωριά.
Τετραψήφιος αριθμός χιλιομέτρων παρέα με το batmobil και το τσούρμο μου.
Οι προορισμοί γνωστοί μόνο από το όνομα.
Το απόλυτο road trip.

ΧΑ!

Το κεφάλι μου είναι γεμάτο από μέρη και στιγμές και αυτό το συναίσθημα είναι γαμάτο.
Τώρα πια δεν δίνω σημασία που παραλίγο να μου το χαλάσει ένας υστερικός γκόμενος. Ήδη βρίσκεται πίσω πίσω στο μυαλό μου, σε μια αραχνιασμένη γωνία μαζί με όλα τα δυσοίωνα πλάσμα που έχω γνωρίσει και ενίοτε κοιμηθεί μαζί τους.

Όλα ντρέτα φιλαράκι… τέλος.

Η Rock Star και το κωλομέρι.

Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι επιρρεπής στα ατυχήματα.
Μόνο στα γελοία ατυχήματα.
Σάββατο.
Ωσαν γνήσια rock star η έρμη, ένιωσα το χρέος μου απέναντι στην κενOνία και έτρεξα να ανανεώσω το περιεχόμενο της ντουλάπας μου, ενόψει της παραμονής μου στο εξωτικό γιαλαντζί - χωριό όπου και εβρίσκεται το πατρικό μου σπίτι.
Έπειτα από πολύωρο κυνήγι στα δάση της Ερμού και έχοντας απολαύσει υπέροχο γλυκόξινο χοιρινό στην εξοχική κατοικία της αδελφής μου (στον ακριβώς πάνω όροφο) πήρα το δρόμο της επιστροφής, δηλαδή τη σκάλα. Τα λεπτεπίλεπτα ποδαράκια μου κοσμούσαν λαστιχένιες σαγιονάρες (αυτές με το δίχαλο) νούμερο σαράντα δύο (τις παίρνω λίγο μπόλικες για να βολεύομαι) και τα χεράκια μου κρατούσαν με ευλάβεια τις σακούλες με τα νέα μου αποκτήματα.
Εκείνη τη στιγμή συνέβη το μοιραίο.
Τουρνοκωλιάστηκα.
Γλιστράει η σαγιονάρα (αυτή με το δίχαλο ντε) και μαζί της και εγώ.
Το αριστερό μου κωλομέρι έκανε σέρφ περίπου για έξι σκαλιά.
Την άκουσα. Στερεοφωνικά... Άσπρισα από τον πόνο.
Ακόμη και τώρα που γράφω τρεις μέρες μετά, πάνω στον υπέροχο πισινό μου βρίσκεται μια μελανιά διαστάσεων 15εκ.*10εκ., ακριβώς από κάτω έχει σχηματιστεί ένα βουναλάκι.
Βεβαιώθηκα ότι τουλάχιστον τα κοκαλάκια μου βρίσκονται εκεί που πρέπει να βρίσκονται και πλέον καταπίνω διάφορα μικρά χαπάκια κάθε έξι ώρες.
Κυκλοφορώ μόνο με κολάν ή ελαστικά ρούχα γενικά.
Σήμερα στην παραλία όμως δεν έχω παράπονο, όλοι τους κοιτούσαν τον πισινό μου και έβγαζαν κραυγές απόλυτου θαυμασμού (και τρόμου ίσως): «πωωωωω μαλάκαααααα…»

Η δυσκολία που έχω πλέον στο να κάθομαι (από την αριστερή την πάντα) δεν με πτόησε και βρήκα παρηγοριά στο πιστό μου batmobile, με το οποίο οργώνω (μεταφορικά) την ελληνική ύπαιθρο.

Επίσης παρηγοριά βρίσκω στο να σιγοτραγουδάω το «Ικαριά - Ικαριά εσένα έχω στην καρδιά».
Εκεί συνάντησα τον έρωτα της ζωής μου (δεν το ξέρει ακόμα, αλλά κομμάτια να γίνει)
Ψηλός, μελαχρινός, χαμογελαστός, με υπέροχο κουταβίσιο βλέμμα, μπεζοκάστανα μάτια και ένα στρέμμα πλάτη.
Το απόλυτο λουκούμι. Για την ακρίβεια γλυκοχαμογελαστό γεροδεμένο μελαχρινολούκουμο.
Για να μη σας μπαίνουν οι ίδιες ιδέες που μπήκαν σε εμένα θυμηθείτε πως στην Ικαρία πήγα για πολύ λίγο και με την πιο ξενέρωτη παρέα ανά την υφήλιο. Άκυρο λοιπόν.
Είναι ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο που απλά μπήκε για λίγο στην κατάψυξη. (θυμίστε μου να το βγάλω, όχι όπως εκείνα τα παϊδάκια που τους έκανα τα τρίχρονα προχτές)

Πάμε λοιπόν όλοι μαζί: Ικαριάααα Ικαριάαααα εσένααα έχω στην καρδιάαααααα αααααααααααχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ
Έτσι που λες Παπί μου, ο ιδανικός άντρας ζει και βασιλεύει στο Αιγαίο…
Χωρίς περιστροφές, χωρίς δήθεν, χωρίς περιττές ανασφάλειες (ξέρεις μωρέ, το δήθεν κυριλίκι και τη χαμένη μαλακία της εφηβείας που τον κάνει γελοίο και ψευτο-νταή).
Χωρίς βολέματα και καβάντζοπουστιές.
Να μη φοβάται τη ζωή που δεν έζησε, να λαχταρά τη ζωή που θα ζήσει.
Με χαμόγελο και κοίταγμα στα μάτια.
Και πάνω από 1.80μ.

Οκ, ο Ικαριώτης ίσως να είναι ίσως και να μην είναι έτσι.
Εγώ πάντως έτσι γουστάρω.

Υ.γ. γράφω και έχω την μπαλκονόπορτα ανοιχτή, έχει υπέροχη δροσιά, ακούγονται τα μαμούνια απ’ έξω και λίγο οι γάτοι μου. Αυτοκίνητο έχει να περάσει πάνω από μισή ώρα…

Rock Star.

Ω ναι. Είμαι.

- Έχω φούξια ανταύγειες στα μαλλιά μου
- Οδηγώ το batmobile μου με κινήσεις αιλουροειδούς στην Αττική Οδό
- Έχω κρεμασμένες κουρτίνες στο σαλόνι μου
- Έχω αεροπορικό εισιτήριο για Ικαρία
- Έχω ραντεβού με σούπερ ντούπερ αγόρι για την Παρασκευή το βράδυ

ΟΚ.
Ίσως και να μην είμαι, το τονίζω. Ίσως.
Αφήνω μια μικρή πιθανότητα για να μη με πείτε ψώνιο.


Σουρεάλ πινελιά: ο νέος μου εργοδότης, στη συνάντηση που είχαμε για οργανωθούμε, μου έφερε δώρο λουκούμια Συριανά με περγαμόντο.





Βλέπουμε και θαυμάζω τον Jeffrey Dean Morgan ως Denny (αχ – βαχ) Duquette, σε σκηνή από το «Some Kind of Miracle» του Grey’s Anatomy.

Ακούμε την κ. Amy Winehouse στο «You Know I'm No Good»
Δυναμώνουμε τον ήχο και λικνίζουμε ελαφρά τους γοφούς, απολαμβάνοντας το σταριλίκι.



(ξαφνική αλλαγή διάθεσης την οποία χρωστάω στα απλά πράγματα και στην ψυχασθένεια μου.)

Όρκος αγαμίας.

Το «μετά» είναι η χειρότερη κατάσταση.
Γιατί πολύ απλά όταν έρθει εκείνο το «μετά» πρέπει να μαζέψεις τα μικρά μικρά κομματάκια που κάποτε ήταν ο εαυτός σου και να βρεις την έξοδο. Δεν φτάνει όμως αυτό, έχει και χειρότερο, αν βρεις ποτέ την έξοδο και καταφέρεις να φύγεις θα πρέπει να βρεις μια άλλη καινούργια είσοδο.

Σήμερα το πρωί διάβασα αυτό εδώ εδώ το πόστ του Νανάκου και κράσρα για λίγο.
Τελικά μοιάζουμε οι άνθρωποι μεταξύ μας.
Ναι το έκανα πριν λίγες ημέρες.
Ζήτησα να διαλέξει ΕΜΕΝΑ.
Χωρίς ντροπή.
Δεν ξέρω αν θα πρέπει να λυπάμαι τον εαυτό μου, δεν τον λυπάμαι όμως.
Ότι και αν έχω κάνει σε αυτή την «κατάσταση» το έκανα πάντα με επίγνωση ότι στα μάτια των άλλων και ίσως και στα δικά του να προκαλώ τον οίκτο.
Δεν με ένοιαξε στιγμή όμως.
Ξέρω ότι για μένα αυτός ο άνθρωπος είναι, ήταν και θα είναι διαφορετικός.
Και ας ήμουν εγώ ο «τρίτος» που δεν χωράει στους δύο, εκείνος που φέρει πάντα όλο το φταίξιμο.
Οφείλω λοιπόν στον εαυτό μου, τουλάχιστον να παλέψω γι’ αυτό μου το συναίσθημα. Για να μπορώ να κοιμάμαι τα υπόλοιπα βράδια της ζωής μου και ας παλεύω ενάντια σε όλες τις πιθανότητες.

Για να χάσω τελικά.
Ναι. Έχασα. Για μια ακόμη φορά.

Ήρθε λοιπόν το μετά…
Εντάξει, είναι όπως ήταν το πριν. Μοναχικό, μόνο που πονάει παραπάνω.
Έκανα φούξια ανταύγειες στα μαλλιά μου.
Αποφάσισα πως το σεξ μειώνει την ικανότητά μου να αξιολογώ καταστάσεις.
Το σταματάω. Μέχρι να βρω έναν πραγματικά πολύ καλό λόγο να το αρχίσω και πάλι.
Ίσως να αρχίσω το πλέξιμο, αν θυμηθώ πως γίνεται.
Ίσως σταματήσω να ενδίδω στις προτάσεις της Σοφίας μου για νυχτοπερπατήματα, ίσως πάλι και όχι.
Ίσως να περνάω τα βράδια μου βλέποντας χαζορομαντικές ταινίες και σειρές.
Αυτή τη φορά δεν θα προσπαθήσω να τον πληγώσω. Πληγώνομαι και εγώ μαζί του.

Ακούμε Dido - My Lover's Gone, λίγο λυπητερό, αλλά ταιριαστό κομμάτι.
Εξακολουθούμε να βλέπουμε τον Jeffrey Dean Morgan.

Ο άντρας – πόρνη και οι άσχημες σκέψεις.

- Είμαι στην είσοδο, άνοιξέ μου
- Ποια είσοδο;
- Στο σπίτι σου
- Είναι εφτά το πρωί
- Άνοιξέ μου.
- Τι θέλεις;
- Να μου ανοίξεις
- Για πέντε λεπτά όχι παραπάνω.

- Καλημέρα
- Με ξύπνησες
- Τι κάνεις;
- Νυστάζω. Τι κάνεις εδώ τέτοια ώρα;
- Είμαι δίπλα με το συνεργείο.
- Είπα και ‘γω.
- Έλα ρε μωρό μου ήρθα να σε δώ.
- Τόσο άσχημα πέρασες το τριήμερο ε;

- Πάω στην κουζίνα να φτιάξω καφέ.
- Δεν θα με φιλήσεις;
- Όχι
- Ούτε λίγο;
- Να σου πω, πόσο καιρό έχεις πια να γαμήσεις και ήρθες πρωί πρωί να μου τα σπάσεις;
- Είσαι σκληρή
- Έλα, μη δουλευόμαστε και μεταξύ μας. Κρίμα είναι.
- Μα εγώ ήθελα μόνο να σε δώ.
- Προχτές που πήρες τηλέφωνο όμως σου είπα πως ούτε θέλω να σε δώ ούτε να σε ακούσω και κυρίως πως μας έχει τελειώσει εδώ και καιρό.

- Φύγε, άσε με να ετοιμαστώ και θα δώσω το τηλέφωνό σου σε μια φίλη που χώρισε, αν θέλει, θα σε πάρει εκείνη.
- Καλή είναι;
- Γιατί ρωτάς, αφού δεν σε νοιάζει;
- Έλα μωρό μου
- Σκάσε, καλή είναι.
- Το υπόσχεσαι;
- Ναι φύγε, έχω και δουλειά.

Ο Σ. θα μπορούσε να είναι ένας πολύ καλός «συνοδός», αλλά δεν είναι. Είναι απλά ένας νέος, ωραίος και σεξο-εξαρτημένος, που δεν κάνει διακρίσεις.

Στον αντίποδα οι σκέψεις μου. Ο Α.
Σκέφτομαι εδώ και μέρες ότι στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου είμαι σίγουρη πως δεν έχουμε τελειώσει. Δεν μπορούμε να έχουμε τελειώσει. Είναι τόσα πολλά ακόμη που δεν έχουν ειπωθεί. Είναι όλα αυτά που δεν έχουμε ζήσει μαζί. Θα ξαναβρεθούμε.
Τι θα γίνει αν μας προλάβει η ζωή και ο «βαρκάρης»;

Θέλω να πεθάνω πρώτη.







υ.γ. Αποφάσισα πως θα βάζω σε κάθε ποστ και από μια (τουλάχιστον) φωτογραφία του υπέροχου κ. Morgan. Είναι από τα λίγα πράγματα που αντικρίζω και μου φτιάχνουν τη διάθεση στο θέμα «άντρες» τον τελευταίο καιρό. Θα μπορούσα να βάλω και τη φωτογραφία απο τη Σαντορίνη, αλλά εκεί είσαι άλλος.