Ομίχλη;

Είμαι πολύ κουρασμένη.
Όχι ψυχικά, ευτυχώς, σωματικά μόνο.

Είναι πολύ περίεργο, αλλά η διαύγεια έρχεται τις πιο παράξενες στιγμές, εκείνες που δεν την περιμένεις.

Σε μένα ήρθε χθες το απόγευμα. Χωρίς να την έχω ψάξει, μάλλον με έψαχνε εκείνη, αλλά είχε λάθος διεύθυνση, γιατί με βρήκε πολλά χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου. Σε ένα τόπο τραχύ, στη Μάνη.

Έπεσε επάνω μου με φόρα, μέσα στην ομίχλη, μπροστά στην αγριεμένη θάλασσα.
Δεν έχω πάρει ποτέ μου ηρεμιστικά, αλλά φαντάζομαι πως όταν επιδρούν αισθάνεσαι αυτό που ένιωσα εκείνη τη στιγμή.

Το Σαββατοκύριακο θα γιορτάζω, όχι με εντολή θεού ή εκκλησίας, αλλά από την αδυναμία που έχω στις γιορτές.
Στον τόπο που νιώθω ότι πρέπει να τα γιορτάζω όλα. Μαζί με τους Δικούς μου.
Από την ύπαρξη και μόνο του τόπου και των ανθρώπων αντλώ δύναμη, χωρίς να λογοδοτώ.
Και αυτό είναι το μεγαλύτερο θαύμα που έχω βιώσει.
Εν αγνοία τους.

Bonus track, οι επτά αγαπημένες μου ταινίες (ισχύει για την ώρα που γράφω και μόνο, σε μισή ώρα ίσως έχω αλλάξει γνώμη). Ανταποκρινόμενη στις προσκλήσεις της Αστάρτης και της Αύρας.

«Η θάλασσα μέσα μου» (Mar Adentro) του Αλεχάντρο Αμενάμπαρ με τον Χαβιέ Μπαρντέμ που με αφήνει με ανοιχτό το στόμα.

«Λόλα» του Ντίνου Δημόπουλου, για την ανατριχίλα που νιώθω κάθε φορά ακούγοντας τη Μοσχολιού να τραγουδάει «Του ήλιου σβήστηκε το φως»

«ΑΜΗΝ» του Κώστα Γαβρά, για να βρίσκω κάθε φορά που στέκομαι σε σχέση με τον κόσμο.

«V for Vendetta» γιατί ο Alan Moore είναι μια από τις αδυναμίες μου και βρίσκω πως η ιστορία που έφτιαξε, ειπώθηκε σωστά στην ταινία.

«Pulp Fiction» του Ταραντίνο, την απολαμβάνω για όλα της.

«The Godfather» του Κόπολα. Χωρίς γιατί, είναι αυτονόητο.

«Lord of the Rings» υπολογίζω σαν ένα την τριλογία και τη βάζω στη λίστα γιατί κατά βάθος το απωθημένο είναι να γίνω ξωτικό και να ζήσω στο Rivendail.

Extra, άλλη μια:

«Leon», του Luc Besson, με τον καταπληκτικό Jean Reno. Xωρίς αιτιολόγηση. Απλά μου αρέσει. Πολύ.



Σήμερα ακούμε "Σπασμένο Καράβι", απο τον Κώστα Καράλη.
(καλος ο Μπάσης δεν λέω αλλά...)