Η ηδονιστική ελαφρότητα του αυνανισμού.

Το ξανασκέφτηκε.
Είχε την υποψία πως ο Μεγάλος έβαζε χέρι στο συρτάρι με τα εσώρουχά της.
Άρχισε να τα ψάχνει και ήταν πλέον βέβαιη.
Δεν μπορούσε να καταλάβει τι διάολο τα έκανε τα βρακιά της.
Από την άλλη πολλά δεν μπορούσε να καταλάβει με το Μεγάλο.
Για πιο λόγο είχε τόσο μεγάλη ανάγκη το μύθο.
Η μάλλον το παραμύθι.
Έκανε αγίες τις πουτάνες και τους αρρωστημένους θεούς.
Τις διαφορές μεταξύ καλού και κακού δυσκολευόταν να τις προσδιορίσει.
Περνούσε παιδικές αρρώστιες. Μια ανεμοβλογιά διαρκείας.
Ευτυχώς σε τέτοια ηλικία μόνο συνομήλικους του μπορούσε να κολλήσει.

Δεν ήθελε να σκεφτεί τι του βρήκε και αν το έχει ακόμη, βαρέθηκε τις πολύπλοκες σκέψεις.
Θα έρχονταν μόνες τους την ώρα που θα πήγαινε στο κρεβάτι, για να την ταράξουν και να την ξυπνήσουν από την ηρεμία της.
Θα τον έπαιρνε τηλέφωνο μέσα στην νύχτα για να του κάνει σκηνή από το τηλέφωνο, θα έκανε ένα τσιγάρο και θα έπεφτε για ύπνο. Τη σκηνή θα την έκανε πιο πολύ για εκείνη παρά για εκείνον.

Στην τελική δική της ήταν η ευθύνη που τον άφηνε να κάνει ότι θέλει.
Το πρόβλημα ήταν πως το έκανε από κούραση, όχι από βλακεία.

Δεν είχε κουράγιο πια να παλεύει και το ήξερε. Όπως ακριβώς ήξερε πως κάποια στιγμή θα επαναστατούσε. Τουλάχιστον έτσι ήθελε να πιστεύει.

Τη διέκοψε το κουδούνι.
«Παρακαλώ»
«Εγώ είμαι» ακούστηκε από το θυροτηλέφωνο.
«Ποιος;»
«Ο Μεγάλος»

Του άνοιξε.


Disclaimer
Each similarity with living persons is coincidental; the author reserves the right not to be responsible for the topicality, correctness, completeness or quality of the information provided.


Τις όμορφες λέξεις μου τις χάρισε η Χαλαρά και την ευχαριστώ πολύ για το κίνητρο.

Σήμερα ακούμε δυνατά «Voda» (νερό) από την Elica Todorova, το soundtrack για τις νύχτες που έρχονται.