Η αρχή των

Ήταν Κυριακή πρωί.
Οι πιο έντονες αναμνήσεις της ήταν Κυριακάτικες.
Τα οικογενειακά τραπέζια, η μυρωδιά του φαγητού που γεμίζει το σπίτι.
Τα ανοιχτά παράθυρα, το φως που μπαίνει μέσα από τις κουρτίνες που ανεμίζουν.

Τις κρατούσε μέσα στο μυαλό όλη της τη ζωή αυτές τις Κυριακές, φυλαχτό.
Σαν τον ανοιξιάτικο ήλιο που ζέσταινε το σπίτι.

Άφησε στην άκρη την εφημερίδα. Έκλεισε τα μάτια της και άκουσε τις δύο αγαπημένες φωνές.

Ο Έκτορας. Ο γιος της.
Εκείνος. Ο πατέρας του.
Όλη της η ζωή.

Εδώ και μερικές ημέρες προσπαθούσαν να συνηθίσουν ο ένας τον άλλο.
Να χωνέψουν την ιδέα ότι υπάρχουν πραγματικά, πως δεν ήταν μόνο ένα όνειρο που ξέχασαν την επόμενη μέρα.

Εκείνον είχε να τον δει από όταν έμεινε έγκυος στον Έκτορα.
Έπειτα, αγχωμένα τηλέφωνα, μοναχικές αποφάσεις, αποφάσεις ζωής και φωνές, πολλές φωνές.
Από παντού της έλεγαν πως πρέπει να ντυθεί νύφη. Εκείνη αγκάλιαζε την κοιλιά της και να ψιθύριζε πως δεν ήθελε συνέταιρο για το παιδί της. Ήθελε πατέρα.
Εκείνος όμως φοβήθηκε, πολύ. Έκανε εκείνο που ήξερε να κάνει καλύτερα. Έκλεισε τα μάτια και ξέχασε. Ξέχασε εκείνη, ξέχασε και το παιδί.

Μέχρι την ημέρα που τον πήρε τηλέφωνο για να του θυμίσει.
Είχαν περάσει κοντά δεκαοχτώ χρόνια.

Προσπαθούσε να θυμηθεί την κουβέντα που έκαναν εκείνη την ημέρα από το τηλέφωνο. Το μόνο που έφτανε τελικά στο μυαλό της ήταν σκόρπιες λέξεις. Τέλος, καρκίνος, παιδί, πατέρας.

Δύο εβδομάδες αργότερα ήρθε και τους βρήκε στο πατρικό της σπίτι. Χωρίς να έχει ειδοποιήσει.
Κατέβηκε από το αυτοκίνητο και άρχισε να βγάζει μια μια τις βαλίτσες του. Πιο πολύ έμοιαζε σαν να επέστρεφε παρά σαν να ερχόταν για πρώτη φορά.

Μόνο όταν την αντίκρισε ξανά έμεινε ακίνητος, σαν άγαλμα. Την κοίταξε για λίγα μόνο λεπτά, αλλά της φάνηκαν ώρες.

Έπειτα έσκυψε και την αγκάλιασε.
«Γύρισα».

Τώρα πια, αντικρίζοντας το τέλος, δεν μπορούσε να του κρατήσει κακία. Ήταν πάνω από τις δυνάμεις της.
Το μόνο που ήθελε ήταν να τους δει επιτέλους μαζί.


Ευχαριστώ την καλή μου Krotούλα για τις χρωματιστές λέξεις που μου δάνεισε και έφτιαξα την ιστορία.
(πάλι θα κάνω ζαβολιά, δεν προλαβαίνω να διαπιστώσω ποιοί έχουν μείνει εκτός και ποιοί εντός παιχνιδιού)