Γράμμα.

Φιλενάδα,

Δεν θα αρχίσω τα γράμμα μου με χαιρετισμούς. Δεν χωράνε σε αυτή τη στιγμή.

Ξέρεις μάτια μου υπάρχει μια στιγμή που ξυπνάς.
Δεν έχει σημασία αν ξυπνάς από εφιάλτη ή από το πιο όμορφο όνειρο της ζωής σου.
Δεν έχει σημασία τι είναι εκείνο που σε ξύπνησε.
Σημασία έχει πως ξυπνάς, πως έρχεται η ώρα να διαχειριστείς την κατάσταση.

Παρατήρησε τι έχει μείνει στο δωμάτιο από την προηγούμενη νύχτα.
Σου αρέσει;
Σου φτάνει;
Και κυρίως, σε νοιάζει;

Μην απαντήσεις ακόμη.
Απάντα σε κάτι άλλο πρώτα: θυμάσαι από τι αποτελείσαι έτσι δεν είναι;

Είμαι σίγουρη κορίτσι μου για σένα. Όπως είμαι και για μένα.
Μεταξύ μας τώρα, το ξέρω πως και οι δύο μας το ξεχνάμε συχνά αυτό.
Καμιά φορά το κάνουμε εν γνώσει μας.
Δεν είναι κακό αυτό όμως. Το απολαμβάνουμε και αυτό είναι που έχει σημασία.
Το κακό είναι πως όταν το ξεχνάμε πολλοί είναι εκείνοι που παραμονεύουν να πάρουν από τα χέρια μας τον έλεγχο μας.
Όμως ξεχνάνε μάτια μου πως σαν φυσική εξέλιξη ο προσωπικός μας έλεγχος θα επιστρέψει σε εμάς.
Γιατί έτσι είναι σχεδιασμένα τα πράγματα να γίνονται, μέχρι το τέλος.
Γιατί όσες μάσκες και να μας φορέσουν για να καλυφθούν, εκείνες θα πέσουν μόνες τους, χωρίς καν να προσπαθήσουμε. Όπως ακριβώς πέφτουν τα φύλλα όταν κιτρινίζουν.

Νιώθω πως και εσύ όταν έρχεται η ώρα απολαμβάνεις να δείχνεις τα δόντια σου.

Αλλά δεν το κάνεις συχνά.
Ξέρεις πως είναι περιττό.
Το ξέρεις πως οι απειλές προορίζονται μόνο για τους ξοφλημένους.
Και οι ξοφλημένοι δεν σου αρέσουν.
Ας υπάρχουν αλλά να μην γυρίζουν δίπλα σου. Τους αγνοείς.
Και έχεις δίκιο. Δεν σε αφορούν ούτε στο ελάχιστο.

Τεντώσου νωχελικά λοιπόν.
Θυμήσου πόσο όμορφη είσαι.

Σε φιλώ και να ξέρεις πως σ’ αγαπώ.

Η εκ της στάχτης αναγεννηθείσα.

Φοίνιξ.