Real Thing

«Τόσο φοβισμένος, που όταν μου έπαιρναν κάτι τους ευγνωμονούσα που μου άφηναν τουλάχιστον την ανάμνησή του»
Τάσος Λειβαδίτης.

Την Παρασκευή τυχαία βρέθηκα μπροστά στο παραπάνω. Με τάραξε.
Γύριζε στο μυαλό μου ολόκληρο το Σαββατοκύριακο. Το έβλεπα γραμμένο στην εφημερίδα που διάβαζα. Το έβρισκα το πρωί στον καθρέφτη μου.

Γιατί τόση φασαρία; Γιατί υπήρξα τέτοιος άνθρωπος.
Ίσως για όλη μου τη ζωή. Ίσως να είμαι και τώρα ακόμη. Οι γραμμές είναι πολύ λεπτές για να τις διακρίνω στη δεδομένη στιγμή.

Θα μιλήσω ανοιχτά.
Ίσως κάποιοι βλέποντας το παρα-προηγούμενο πόστ (αυτό με τα κλειστά σχόλια) να προβληματιστήκατε. Εξηγούμαι λοιπόν.

Αντώνης δεν είναι κάποιος τυχαίος άντρας. Είναι ο πατέρας μου.
Είναι καλός άνθρωπος.
Έχει τον ενθουσιασμό ενός παιδιού σε ότι και αν καταπιαστεί. Είναι εργατικός και φιλότιμος. Συγκριτικά με την ηλικία και την ανατροφή του είναι προοδευτικός.

Από τα πράγματα που ξέρω με σιγουριά είναι πως στην αληθινή ζωή, εκεί έξω, άσχημες πράξεις δεν κάνουν μόνο οι «κακοί» άνθρωποι.
Κάνουν και οι καλοί και συχνά μάλιστα.

Το ζήτημα δημιουργείται όταν οι κακές αυτές πράξεις έχουν αντίκτυπο σε τρίτους.
Η βαρύτητα των πράξεων δε, πολλαπλασιάζεται όταν υπάρχει οικογένεια η οποία επηρεάζεται.

Εξίσου σημαντικό είναι το πώς δέχονται οι υπόλοιποι τις άσχημες αυτές πράξεις.
Η συγχώρεση δεν είναι αυτονόητη, οφείλει να είναι κατάκτηση.

Ίσως και αυτό το τελευταίο να είναι και το πιο επικίνδυνο. Δημιουργεί ανοχή χωρίς τέλος. Ενοχοποιεί τις απαιτήσεις. Δημιουργεί θύματα που θα δημιουργήσουν με τη σειρά τους θύτες.

Όσο πιο βαθιά βρίσκεσαι στο παράλογο το πιο δύσκολο είναι να διακρίνεις το λογικό. Οι συνέπειες και οι ευθύνες όμως είναι δικές σου.

Σκοπός μου δεν είναι να κατηγορήσω τους δικούς μου. Εξάλλου οι επιλογές τους ήταν εξαιρετικά περιορισμένες.
Σκοπός μου είναι να εξηγήσω.
Να εξηγήσω τον εαυτό μου στον εαυτό μου.
Απώτερος στόχος να τον βοηθήσω, γιατί το έχει ανάγκη και δεν πρόκειται αυτή την ανάγκη του να την καλύψει κανείς άλλος.
Τη βοήθεια αυτή τη χρειάζεται για να αποδεχτεί τους ανθρώπους του.
Τη χρειάζομαι για τους ανθρώπους μου και για εμένα.
Να προχωρήσω για το καλύτερο. Μαζί τους, γιατί τους αγαπώ.

Τα παραπάνω βρίσκονται στη διάθεσή σας για να τα διαβάσετε όχι από κάποια αρρωστημένη ανάγκη μου να νιώσω τον οίκτο. Όχι.
Βρίσκονται γιατί αποτελούν ένα βάρος που θέλω να μοιραστώ, πιο πολύ με εκείνους που δεν γνωρίζουν τα πρόσωπα που αναφέρομαι, γιατί ειλικρινά φοβάμαι πως θα τους κρατούσαν κακία και αυτό δεν είναι δίκαιο.

Είναι επίσης και ένας άλλος λόγος, το οποίο άφησα σαν επίλογο.
Λίγο πριν τα τριάντα προσδιορίζω τον εαυτό μου. Αποκτώ συνείδηση για τα κίνητρα του εαυτού μου. Το αν είναι αργά ή νωρίς θα το κρίνει η ιστορία.
Όπως είναι φυσικό, τα καθοριστικά κομμάτια έχουν μπει από τους γονείς μου.
Θετικά και αρνητικά. Για τα θετικά τους είμαι ευγνώμων και θα είμαι αιώνια.
Για τα αρνητικά δεν έχω το θράσος, το κουράγιο να μην του δικαιολογήσω.

Μια παράκληση όμως, προς όλους.
Πριν αποκτήσετε παιδιά, αποκτήστε συνείδηση της ευθύνης τους.
Σας εκλιπαρώ.