Ένα προβατάκι, δύο προβατάκια, τρία προβατάκια…

Από τα πράγματα που ανέκαθεν με εκνεύριζαν είναι η ανθρώπινη τάση να ομαδοποιούμε καταστάσεις και – ακόμη χειρότερα – τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω μας.
Ναι, καταλαβαίνω, έχεις και εσύ την ένστασή σου, υπάρχουν εκείνοι που μόνοι τους ομαδοποιούνται λόγω ανασφάλειας. Αυτό είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα.

Αναφέρομαι σε εκείνους τους ανθρώπους που συχνά πυκνά χρησιμοποιούν εκφράσεις του τύπου:
«όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες / θέλουν να παντρευτούν / ίδιες κ.λ.π.»
ή
«όλοι οι άντρες είναι γουρούνια / ανεύθυνοι / ίδιοι κ.λ.π.»
ακόμη χειρότερα:
«όλοι οι Αλβανοί είναι απατεώνες / κλέφτες κ.λ.π.»

Μη βιαστείς αγάπη μου να μου πεις ότι το ακριβώς από πάνω παράδειγμα διαφέρει από τα άλλα. Δεν διαφέρει όσο νομίζεις στη πραγματικότητα.

Σκέψου…
Δεν μπορώ να σου το εξηγήσω άλλο. Δεν θέλω βρε αδερφέ να σου το εξηγήσω άλλο.

Το ‘χεις τώρα;
Κατάλαβες; Φτιάχνουμε μια παγίδα που είναι ΒΕΒΑΙΟ πως θα πέσουμε μέσα και οι ίδιοι…

Ωραία θα μου πεις, Απολλωνίτσα ανακάλυψες την Αμερική.

Εντάξει, μην υπερβάλεις, απλά αναρωτιέμαι αν η ανθρώπινη βλακεία έχει όριο.
Ξύπνα! Ψάξε, ρώτα, μάθε.

Για να σε κάνω να ζηλέψεις θα σου το πω: Έκλεισα εισιτήριο για Ικαρία.
Ναι για δουλειά είναι, αλλά και πάλι: Ικαρία… Δεν ζηλεύεις;
Συνάντησα ένα πολύ ζεστό πλάσμα και τώρα διαβάζω το βιβλίο της...
Χα! Είδες που τώρα ζήλεψες;

Όταν θα έχω όρεξη, θα σου πω ιστορίες που μου έχουν εξομολογηθεί ...

υ.γ. σου χαρίζω μια φωτογραφία μου, μια και έχουμε καιρό να βρεθούμε: