Καλοί Άνθρωποι. (p.1)

Λίγο μελαγχολικός, λίγο παραπονιάρης, πάνω απ όλα όμως πολύ κύριος.
Ιππότης. Ρομαντικός καλλιτέχνης από γαλλική ταινία. Από εκείνους που λατρεύουν οι γυναίκες και οι πεθερές.



Από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα με κέρδισε. Όχι για το κοινωνικό του προφίλ. Είμαι αντιδραστική φύση, με αυτά δεν τα πάω καλά.
Μου άρεσε αυτή η γλυκύτητα που είχε, τόσο διαφορετική. Διαφορετική και από το δικό μου επαρχιώτικο χαρακτήρα.

Αποφάσισα λοιπόν πως θα τον κάνω παρέα.
Η συνέχεια με δικαίωσε. Ήταν λοιπόν εκεί. Να λέει τον καλό του λόγο και να νιώθεις την παρουσία του. Όταν με έπιασε η κρίση μου και χάθηκα απ’ όλους και απ’ όλα, ήταν εκεί. Να ανησυχεί, διακριτικά, όπως πάντα.

Ακόμη και τώρα μετά από καιρό, που πια με ξέρει είναι διακριτικός και γλυκός. Καταλαβαίνει.

Αυτό το κείμενο του το χρωστάω λοιπόν.
Γιατί από την αμηχανία μου ποτέ δεν του τα είπα όλα αυτά.

Δεν του είπα ότι τον σκέφτομαι και ότι χαίρομαι που βρέθηκε στο δόμο μου.

Φιλιά.

υ.γ. το χνουδωτό ζωάκι το λάτρεψα και ας με έπιασε η καταραμένη αλλεργία μου.