Ιστορίες

Από παιδί συνήθιζα τις νύχτες που δεν μπορούσα να κοιμηθώ να φτιάχνω ιστορίες.
Απλές και όμορφες ιστορίες.
Με πρωταγωνιστές ανθρώπους που δεν υπήρχαν στην πραγματικότητα.
Αλλά θα μπορούσαν να υπάρχουν.
Με καλούς και κακούς, ξένους και γνωστούς μεταξύ τους. Χωρίς κάστρα και δράκους, χωρίς πριγκίπισσες και βασιλιάδες.
Μέσα σε κήπους και βουνά. Μέσα σε σπίτια φωτεινά.

Η συνταγή συνήθως πιάνει. Έπειτα από λίγη ώρα χωρίς να το καταλάβω τα μάτια μου κλείνουν και το πρωί ξυπνάω με όμορφη διάθεση.

Κοιτάζω τους γύρω μου.
Φοράω τα ακουστικά με τη μουσική μου και τους φαντάζομαι στη διάρκεια της μέρας.

Γίνονται εκείνοι οι πρωταγωνιστές στις όμορφες ιστορίες της νύχτας.

Τις φορές που δεν πιάνει σημαίνει πως τα πράγματα είναι σε πολύ λάθος δρόμο. Σημαίνει πως εγώ είμαι σε πολύ λάθος δρόμο.



Αφορμή για τα γράψω αυτά ήταν αυτό εδώ
το ποστάκι δια χειρός ονοματοδοσίας