Παρέα

Παρασκευή πρωί στο Πυθαγόρειο. Έχω κρεμασμένο το κινητό στο αυτί και ψάχνω κάπου να καθήσω, να μιλήσω με την ησυχία μου.

Παρά τον τεράστιο φόβο μου για τις άκρες των λιμανιών, αποφασίζω να καθίσω στα πρασινισμένα σκαλάκια που ήταν μπροστά μου.

Και τσούπ! Ήρθε και στρογγυλοκάθησε μπροστά στη μούρη μου αυτός ο τύπος.



Ατρόμητος και γεμάτος περιέργεια, με κοιτάζει με ανοιχτό το στόμα!

Για να δοκιμάσω τα όριά του αρχίζω και κουνάω απειλητικά τα χέρια "ξούτ!"

Σαν απάντηση έκανε μια κίνηση και βολέυτηκε καλύτερα και εξακολουθούσε να με κοιτάζει: "σοβαρέψου, ψάρι είμαι δεν είμαι κότα..."

"τι να σου πω και εγώ τώρα ψάρι, θα με περάσεις για τρελή"
"πιο τρελή απο κάποια που μιλάει με τα ψάρια;"

Μιλήσαμε λίγη ώρα για το χρόνο, τον τόπο και τον τρόπο, χαιρετηθήκαμε και πήγα να συνεχίσω τον καφέ μου.

Για μια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να το ζηλεύει...