Reality?

Σκέφτομαι καμιά φορά πόσο βλάκες είμαστε στην πραγματικότητα.
Φτιάχνουμε μύθους, θεούς και δαίμονες, μόνο για να πιστέψουμε σε αυτά.




Δεν έχω να κατονομάσω κάποιον συγκεκριμένα από εμάς, τον άνθρωπο γενικότερα εννοώ.

Ανασφαλή όντα από τη φύση μας.
Δημιουργούμε θεούς για να μας προστατέψουν

Ενίοτε θεοποιούμε και πρόσωπα για να πιστέψουμε σε αυτά.

Για καταστάσεις δε, τις οποίες υπερεκτιμάμε, για να δημιουργήσουμε σύγκριση που θα μας δώσει το πλεονέκτημα, ούτε λόγος. Κάθε μέρα και από μια.

Από την άλλη ίσως να το κάνουμε και λίγο από φιλοδοξία.

Για να βελτιωθούμε πλάθουμε κάτι ήδη βελτιωμένο, το ονομάζουμε μεγάλο και αγαθό και προσπαθούμε να του μοιάσουμε.

Το πανηγύρι αρχίζει μετά.
Ποιος Χριστός, ποιος Αλάχ και ποιος Βούδας.
Ο δικός μου ο θεός είναι καλύτερος. Η δική μου ομάδα είναι καλύτερη.
Μεγάλη η λίστα.

Ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για κάτι πολύ απλό (παράδειγμα: διαφορετική κοινωνία και αξίες, το κλειδί βρίσκεται στο διαφορετική) ο αρνούμαστε την ύπαρξη του διπλανού «θεού» και πάλι από ανασφάλεια.
Αλλά αυτή τη φορά ίσως γιατί πρέπει το θεοποιημένο μας αντικείμενο να έχει μαζική αποδοχή για να μείνουμε και οι ίδιοι πιστοί σε αυτό.

Αντίλογος: είναι λιγότερο σκληρός αυτός ο τρόπος.

Δεκτό ως ένα σημείο.
Ως εκείνο το σημείο που η επιλογή δεν είναι συνειδητή.
Ως εκείνο το σημείο που ξεχνιέται πως ο μύθος δεν είναι τίποτα παραπάνω παρά ένας μύθος.

υ.γ. θα επανέλθω με παραδείγματα στο μέλλον.