Το προξενιό

Η ώρα ήταν περίπου 7 όταν χτύπησε το τηλέφωνο.
Στη γραμμή η φίλη μου η Σοφία, που είχα αρκετές μέρες να ακούσω.
Μετά την ανταλλαγή των νέων, μου πρότεινε να βρεθούμε το βράδυ για ένα ποτάκι χαλαρά.
«ξέρεις το βράδυ οπωσδήποτε πρέπει να έρθεις»
«ξέρεις κάτι και δεν μου το λες αγάπη μου;»
«θα έρθει και εκείνος ο φίλος μου ο τάδε που σου έχω μιλήσει» (ειλικρινά ούτε που θυμάμαι το όνομά του)
«ΞΕΧΝΑ ΤΟ»
«μα γιατί, θα σου αρέσει, είναι ψηλός, όμορφος, είναι καταπληκτικός στην παρέα και δεν είναι και κανένας ηλίθιος, είναι μηχανικός σου λέω…»
«φαντάζομαι ότι εννοείς μηχανικός αυτοκινήτων»
«μα γιατί; Αφού και εσύ μόνη σου είσαι, δεν έχεις να χάσεις τίποτα, δεν σου είπα να τον παντρευτείς κιόλας…»
«ΣΟΦΙΑ! ΣΥΝΕΛΕΘΕ!»
«έλα βρε Λιτσάκι μου, θα περάσουμε καλά!»


Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ξανάζησα τα τραυματικά γεγονότα.
Δεν ήταν λοιπόν η πρώτη φορά που η Σοφία είχε προσπαθήσει να μου κάνει προξενιό.
Για να ακριβολογώ δεν ήταν η πρώτη (και μάλλον δεν θα ήταν και η τελευταία) φορά που η Σοφία κάνει προξενιό γενικά.
Αρχικά ήταν ο Γιάννης.
Συνάδελφος λέει και πολύ καλό παιδί. Πήγα ανυποψίαστη για το τι θα επακολουθούσε.
Ο Γιάννης για το γούστο μου εμφανισιακά ήταν μέτριος, η Σοφία ορκιζόταν πως γνωριζόμασταν από παλιά, αλλά εμένα δεν μου θύμιζε απολύτως τίποτα η φάτσα του. Για να είμαι ειλικρινής ήμουν απασχολημένη, προσπαθούσα να καταπιέσω το ένστικτό μου που μου έλεγε «τρέχα!»
Ιν α μπλινκ οφ εν άι:
ο Γιάννης είχε γίνει στουπί και μου έλεγε πως από την τελευταία φορά που είχε να δεί τον κώλο μου είχε ομορφύνει πολύ
εγώ έψαχνα τοίχο για να πιάσω και φώναζα στη Σοφία πως το βιασμό δεν θα τον γλιτώσει και μάλιστα στην Πλατεία Συντάγματος.
Έπειτα από κάμποσο καιρό και χίλια ζόρια, με έπεισε ξανά.
Αυτή τη φορά ήταν ο Δημήτρης.
Από τις περιγραφές της Σοφίας έπρεπε να εμφανιστεί τουλάχιστον ο επόμενος James Bond έτοιμος να κάνει τα πάντα. (ούτε και τώρα είχα μυριστεί το τι θα επακολουθούσε)
Η απογοήτευση ήρθε όταν εμφανίστηκε στη θέση του ένας άχαρος και ξινισμένος τύπος με μισο - ξυρισμένο κεφάλι, αποτυχημένη κάλυψη της μεγαλοπρεπέστατης τριχόπτωσης που ταλαιπωρούσε το κεφάλι του.
Ειλικρινά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ένας άνθρωπος μπορεί να είναι υπερόπτης και μίζερος ταυτόχρονα.
Πέρασα το υπόλοιπο της βραδιάς (μια ώρα με το ζόρι) ακούγοντας πόσο καλά πληρώνονται στις μέρες μας οι εδαφοτεχνικές του μελέτες.
Μέχρι που ήρθε η ερώτηση που με αποτελείωσε:
«εσύ πόσα λεφτά είπαμε βγάζεις;»
«δεν είπαμε.»
«εεε τότε να πούμε»
«από την πρωινή μου δουλειά εννοείς η από τις βίζιτες;»
Φυσικά ο Δημήτρης πρασίνισε, εγώ ανακοίνωσα πως με έπιασε κόψιμο και έφυγα τρέχοντας.

Μετά από αυτό έκανα αρκετές μέρες να μιλήσω στη Σοφία.
Όταν τελικά ξαναμιλήσαμε:
«καλά μωρή ζαβή, για πέταμα με έχεις ή απλά δεν σου φτάνουν τα χρόνια που με βλέπεις για να με μάθεις;»
«έλα βρε αγάπη μου, από ενδιαφέρον το κάνω να μην είσαι μόνη σου»
«ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΕΙΜΑΙ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΗ»


«Σοφάκι μου να περάστε καλά εσείς τώρα και θα περάσουμε καλύτερα κάποια άλλη στιγμή εμείς ΜΟΝΕΣ, μας, οκ;»
«καλά, δεν συνεχίζω…»
«φιλιά στο γιό σου, πες του ότι θα του κάνω εικόνισμα μια από τις επόμενες μέρες, άγιος που αντέχει ακόμη…»
«α στο διάλο ρε!»
«και εγώ σ’ αγαπώ!»

Μόλις έκλεισα το τηλέφωνο αναρωτήθηκα αν έχω τίποτα γραμμένο στο κούτελό μου και έτρεξα στον καθρέφτη για να βεβαιωθώ πως όλα ήταν καλά.

Και ευτυχώς ήταν όλα καλά. ΔΕΝ έγραφε απελπισμένη…

ΟΥΦΦΦΦ…

Σημ. Ο Γιάννης πριν από μερικούς μήνες παντρεύτηκε, από προξενιό της Σοφίας, μια κοινή μας γνωστή!