Παύση...

Η άρρωστη μούσα

Τι έχεις, Μούσα μου φτωχή, σήμερα δε μου λες;
Φάσματα νύχτια τ' αμαυρά τα μάτια σου κοιτάνε,
και βλέπω απο την όψη σου μια μια ν' αντιπερνάνε
τρέλα και φρίκη, σκοτεινές, κρύες και σιωπηλές.

Τάχα το ρόδινο στοιχειό κι οι πρασινοξωθιές,
το φόβο και τον έρωτα στα στήθια σου σκορπάνε;
Τάχα ο βραχνάς με τη σκληρή, βαριά γροθιά του να ΄ναι,
που σ' έπνιξε βαθιά σε μυθικές βαλτονεριές;

Θενά 'θελα, ξεχύνοντας υγείας ευωδιά,
αιώνια σκέψεις δυνατές τα στήθια σου να κλείνουν,
και το αίμα σου χριστιανικό, να 'τρεχε ρυθμικά,

σαν ήχος πλουσιος συλλαβών αρχαίων που τις λαμπρύνουν
βασιλικά, με τη σειρά, του τραγουδιού ο αφέντης,
ο Φοίβος, κι ο μεγάλος Παν, των τρύγων ο λεβέντης.

C.B.

Αφιερωμένο στο Μίλτο.

Εις το επανειδείν.