Η μετά - εποχή.

Όπως πολλά πράγματα στη ζωή πάει και αυτό. Μας τελείωσε.

Για να εξηγούμαι δεν εννοώ τις διακοπές, όχι ότι πέρασα άσχημα το αντίθετο, εννοώ το μετά τις διακοπές. Όταν επιτέλους οι επισκέψεις έρχονται.
Μου έμεινε μια περίεργη αίσθηση πάντως.
Έχει λιγότερο χρόνο από οτι θα ήθελες, έχει λιγότερο ηρεμία, περισσότερη δουλειά.
Είναι και το αυτί που περιμένει να ακούσει. Τι; Έλα μου ΝΤΕ!

Έπειτα είναι η κουβέντα με τους φίλους μου:
«πότε έφυγε;»
«χθες»
«και είσαι τόσο καλά; Μπράβο…»

Δεν φταίνε εκείνοι πάντως για την έκπληξη, αυτό είναι σίγουρο.

Απλά αυτή τη φορά δεν έχει βόλτες βραδινές κάτω από το άδειο σπίτι.
Δεν έχει κλάματα τη νύχτα στο κρεβάτι
Δεν έχει κατάρες για τη ζωή και τους ανθρώπους.

Γιατί πολύ απλά δεν έχουν κανένα νόημα πια, όχι ότι τότε είχαν, αλλά γίνονταν ασυναίσθητα.
Μάλλον η πραγματικότητα διέλυσε τις αφελέστατες ελπίδες μου.
Δεν έχω άλλα όπλα εδώ και καιρό και ήρθε η ώρα να παραδεχτώ πως αυτή τη μάχη την έχω χάσει από χέρι και μάλιστα προ πολλού.

Έζησα λοιπόν και τις τελευταίες στιγμές «μας».
Καλά ήταν. Πράγματι.

Σαν απόσπασμα από τη συναυλία του Πασχαλίδη.

Όσα κομμάτια κι αν μπορέσεις να ενώσεις
Δε θα σου φτάσουν μια στιγμή για να με νιώσεις
Στα είπα όλα
Φίλα με τώρα