Ρίζες.

(προσπαθώ από χθες να το ανεβάσω συνάντησα σθεναρή αντίσταση)

Πριν από λίγη ώρα έκλεισα την τηλεόραση.

Παρακολουθούσα μια βραδινή εκπομπή που είχε καλεσμένο το Γιώργο Μάγκα.

Έκλεισα την τηλεόραση για να κρατήσω τη γλυκιά γεύση που μου άφησε η παρουσία αυτού του ανθρώπου, καθώς και της γυναίκας του, γλυκύτατοι και οι δύο τους.
Είδα κάποιον που μόλις το δημοτικό τελείωσε και όμως εκείνα που θέλει να σου τα πει θα σου τα πει με τη μουσική του.

Προσωπικά ο ήχος του κλαρίνου, μαζί με τη μυρωδιά της ανθισμένης πορτοκαλιάς, με κάνει να νιώθω πως γύρισα σπίτι.

Μου θυμίζει πολλές βραδιές καλοκαιριού, σε πανηγύρια και οικογενειακά γλέντια.
Έτσι μεγάλωσα, με τους δικούς μου να ξεφαντώνουν με καλαματιανά και τσάμικα.
Πολλά χρόνια τώρα προσπαθώ να θυμηθώ πότε έμαθα να χορεύω αυτά τα τραγούδια και δεν μπορώ να το προσδιορίσω ακόμη.
Μυρωδιές από ποτισμένο χώμα, γουρουνόπουλο ψητό (πάντα σε λαδόκολλα) και μπύρα.

Παρέα με την οικογένεια, όπως ο καθένας την ορίζει, όχι μόνο από το αίμα.

Πειράγματα, γέλια κουβέντες από ανθρώπους όπως ο Μάγκας, που σε εκπλήσσουν με την ευαισθησία τους.
Και σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό όταν συνειδητοποιείς το πόσο μπλέκουμε οι ίδιοι τη ζωή μας.


Σταματάω εδώ, δεν θέλω να το αναλύσω άλλο. Αυτή τη στιγμή μου φτάνει που το νιώθω.


Κουμπάρε, πιάσε τον κουβά με τις μπύρες!