Το δικαίωμα του βάτραχου

Θυμάστε εκείνο το παραμύθι που η πανέμορφη και καλοσυνάτη πριγκίπισσα φιλάει το βάτραχο και εκείνος γίνεται το "το παραμυθένιο αρσενικό";

Το θυμάστε ε;

Ερωτώ εγώ τώρα, το ρώτησε κανείς το καημένο το βατράχι αν ήθελε να αλλάξει;

Υπάρχουν βάσιμες υποψίες πως λόγω μεγέθους η πριγκίπισσα τον κουτούπωσε με το έτσι θέλω.
Το βατράχι μια χαρά ήταν! Στο νούφαρό του, με τις μύγες του αραχτός και τσουπ! Τον βουτήξανε. Με το ζόρι να τον κάνουν politically correct. Είμαι σίγουρη πως παρά τις επικρατούσες φήμες με το που μεταμορφώθηκε άρχισε τα μπινελίκια και έψαχνε την μάγισσα (εκείνη που ο μύθος αναφέρει ως κακιά) να τον ξανακάνει βάτραχο.

Διότι μάτια μου γλυκά που διαβάζεις τούτο το κείμενο και ο βάτραχος έχει ζωή. Αν στα μάτια σου φαντάζει άσχημος δεν φταίει εκείνος, μάλλον εσύ φταις που δεν μπορείς να κατανοήσεις οτι έχει και λόγο και δικαίωμα ύπαρξης. Δεν τον νοιάζει αν δεν ταιριάζει στον κρυστάλλινο σου κόσμο, αν τον βρίσκεις παράφωνο.
Βέβαια είναι και εκείνο το συναίσθημα ικανοποίησης που θα νιώσεις αν μεταμορφώσεις το βάτραχο. Αλλά πάλι σκέψου, δεν είναι πολύ εγωιστικό να μοντάρεις κάποιον για να νιώσεις ιεραπόστολος;

Όταν ο κόσμος δίπλα μου γεμίζει απο wanabe πριγκίπισσες εγώ ψηφίζω βάτραχο.

κουαξ!