Επιθυμώ

Πως είναι αλήθεια να μην έχεις επιθυμίες;
Πως είναι να μπορείς να πεις με σιγουριά πως δεν θέλεις απολύτως τίποτα;

Μάλλον θα είναι το αντίθετο από εκείνο που νιώθεις όταν εγκλωβίζεσαι στην ίδια σου την επιθυμία, όταν δημιουργείς δεσμά μόνος στον εαυτό σου.

Καμιά φορά μένεις εκεί χωρίς να μπορείς να κάνεις βήμα επειδή η επιθυμία είναι τόσο μεγάλη που δεν τολμάς να φανταστείς την επόμενη ημέρα χωρίς αυτή.
Άλλες όμως είναι η ανασφάλεια και ο φόβος που σε κρατάνε σαν στήλη άλατος.

Είναι άραγε και αυτό ευπρόσδεκτο κομμάτι ή απλά ένα σημείο προς διόρθωση;

Ο ορίζοντας σου φτάνει μέχρι την επιθυμία. Μετά έρχεται η αμφιβολία.
Η αμφιβολία για το τι είναι αληθινό και για το αν η αλήθεια αλλάζει.

Αν δεν αμφισβητούσα την ύπαρξη των θεών θα τους ευχαριστούσα για την ικανότητα που δώσανε να αμφισβητούμε ακόμη και τους θεούς μας.

Το παιχνίδι ίσως να παίζεται και αλλιώς, ίσως να μην είναι καν παιχνίδι.
Ποιος όμως μπορεί να απαντήσει με σιγουριά όταν επιθυμεί;

Η μάλλον ποιος είναι εκείνος που θέλει να απαντήσει όταν επιθυμεί;

Μάλλον θα αρνηθώ να απαντήσω.

(υ.γ. το σκίτσο ανήκει στον κ. Marini που είναι και η προσωπική μου αδυναμία)