Ο άντρας – πόρνη και οι άσχημες σκέψεις.

- Είμαι στην είσοδο, άνοιξέ μου
- Ποια είσοδο;
- Στο σπίτι σου
- Είναι εφτά το πρωί
- Άνοιξέ μου.
- Τι θέλεις;
- Να μου ανοίξεις
- Για πέντε λεπτά όχι παραπάνω.

- Καλημέρα
- Με ξύπνησες
- Τι κάνεις;
- Νυστάζω. Τι κάνεις εδώ τέτοια ώρα;
- Είμαι δίπλα με το συνεργείο.
- Είπα και ‘γω.
- Έλα ρε μωρό μου ήρθα να σε δώ.
- Τόσο άσχημα πέρασες το τριήμερο ε;

- Πάω στην κουζίνα να φτιάξω καφέ.
- Δεν θα με φιλήσεις;
- Όχι
- Ούτε λίγο;
- Να σου πω, πόσο καιρό έχεις πια να γαμήσεις και ήρθες πρωί πρωί να μου τα σπάσεις;
- Είσαι σκληρή
- Έλα, μη δουλευόμαστε και μεταξύ μας. Κρίμα είναι.
- Μα εγώ ήθελα μόνο να σε δώ.
- Προχτές που πήρες τηλέφωνο όμως σου είπα πως ούτε θέλω να σε δώ ούτε να σε ακούσω και κυρίως πως μας έχει τελειώσει εδώ και καιρό.

- Φύγε, άσε με να ετοιμαστώ και θα δώσω το τηλέφωνό σου σε μια φίλη που χώρισε, αν θέλει, θα σε πάρει εκείνη.
- Καλή είναι;
- Γιατί ρωτάς, αφού δεν σε νοιάζει;
- Έλα μωρό μου
- Σκάσε, καλή είναι.
- Το υπόσχεσαι;
- Ναι φύγε, έχω και δουλειά.

Ο Σ. θα μπορούσε να είναι ένας πολύ καλός «συνοδός», αλλά δεν είναι. Είναι απλά ένας νέος, ωραίος και σεξο-εξαρτημένος, που δεν κάνει διακρίσεις.

Στον αντίποδα οι σκέψεις μου. Ο Α.
Σκέφτομαι εδώ και μέρες ότι στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου είμαι σίγουρη πως δεν έχουμε τελειώσει. Δεν μπορούμε να έχουμε τελειώσει. Είναι τόσα πολλά ακόμη που δεν έχουν ειπωθεί. Είναι όλα αυτά που δεν έχουμε ζήσει μαζί. Θα ξαναβρεθούμε.
Τι θα γίνει αν μας προλάβει η ζωή και ο «βαρκάρης»;

Θέλω να πεθάνω πρώτη.







υ.γ. Αποφάσισα πως θα βάζω σε κάθε ποστ και από μια (τουλάχιστον) φωτογραφία του υπέροχου κ. Morgan. Είναι από τα λίγα πράγματα που αντικρίζω και μου φτιάχνουν τη διάθεση στο θέμα «άντρες» τον τελευταίο καιρό. Θα μπορούσα να βάλω και τη φωτογραφία απο τη Σαντορίνη, αλλά εκεί είσαι άλλος.

Το μπαλάκι των ερωτήσεων

Μετά από πρόσκληση της Αύρας ιδού και το δικό μου «ξεβράκωμα»:
(αυτή τη φορά δεν θα κάνω καμία παρομοίωση, δεν έχω έμπνευση)


1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;

Να με νοιάζονται εκείνοι που με νοιάζουν.


2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;

Η ρουφιάνα η τύχη που δεν φρόντισε να με λένε Βαρδινογιάννη – Λάτση, Κόκκαλη ή έστω κάτι ανάλογο και να μη χρειάζεται να δουλεύω.



3. H τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γελια;

Χθες, ενώ πήγαινα ανακοινώσω την παραίτηση μου, αφού βρήκα άλλη δουλειά, μου ανακοινώθηκε η απόλυση μου (και η αποζημίωσή μου επίσης)


4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;

Ότι προτιμώ να βιώνω παρά να περιγράφω.



5. Το βασικό ελάττωμά σας;

Ότι για χάρη του «βιώνω» κάνω οφθαλμοφανή λάθη που καταλήγουν σε κωμικοτραγικά συμπεράσματα.


6. Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Σε εκείνα που έχω ανάγκη να συγχωρήσω.


7. Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Με τον Μπάτμαν.
Βασικά θα σας το αποκαλύψω: είμαι ο Μπάτμαν. Μην ακούτε τις διαφημιστικές αηδίες που διαδίδονται περί B.W.


8. Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
Ο Μπάτμαν.


9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Εκείνο της προσωρινής φυγής. Επαναπροσδιορίζομαι.



10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Μεταλλάσσομαι. Με δραματική αστάθεια. Συνεπώς και συγγραφική σταθερότητα μηδέν.


11. Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Το να με κάνει να τον φανταστώ ως πατέρα των γιών μου και την ώρα που θα του το πω, να χαμογελάει ειλικρινά και γενναιόδωρα. Ναι δεν είναι μόνο μια αρετή.


12. … και σε μια γυναίκα;
Να έχει συνείδηση των πράξεών και των ευθυνών της.


13. Ο αγαπημένος σας συνθέτης
Είναι στη μέση εκείνη η μετάλλαξη που λέγαμε. Μουσικά το μόνο που παραμένει σταθερό και αγαπημένο είναι η φωνή. Του Ψαρονίκου.


14. Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
Δεν σφυρίζω, τραγουδάω τον Ερωτόκριτο. Ολόκληρο. (ναι αργώ πολύ στο ντους)


15. Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Ο Μικρός Πρίγκιπας και η Νομοθεσία των Δημοσίων Έργων.


16. Η ταινία που σας σημάδεψε;
Ίσως «Η θάλασσα μέσα μου», αλλά τελευταία έχω κολλήσει με το «Grey’ s anatomy” (σειρά) και κάνω μαύρους κύκλους βλέποντας απανωτά το ένα μετά το άλλο τα επεισόδια. Μάλλον οι μαύροι κύκλοι με σημαδεύουν πιο έντονα.


17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Dali, Dali, Dali.


18. Το αγαπημένο σας χρώμα;
Σταθερά το μαύρο, με έντονη συμπάθεια στο μοβ, αλλά διανύω την πράσινη φάση μου.


19. Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Το ότι παραμένω δεκτική. Και να μη μου φαίνεται.


20. Το αγαπημένο σας ποτό;
Jack Daniels, σκέτο. Εντελώς σκέτο.
Ενίοτε τσίπουρο και Lagavulin.
(ναι είμαι Α.Α.)


21. Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Για τις στιγμές που βαριέμαι και με περνάνε για μαλάκα.


22. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ’ όλα;
Τα δήθεν και τα καθώς πρέπει. Ακόμη περισσότερο όταν τα δύο προηγούμενα, τα ταυτίζουν με ιεροτελεστίες για να τα χρησιμοποιούν χωρίς ενοχές.



23. Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Να ακούω και να τρώω. Βασικά δεν γράφω και πολύ, όπως παρατηρείτε. Τα λοιπά συμπεράσματα δικά σας.



24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Η απώλεια. Η σοβαρή απώλεια, χωρίς κατ’ ανάγκη την παρουσία του «βαρκάρη».



25. Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Όταν δεν επιθυμώ συμμετοχές στην αλήθεια ΜΟΥ.


26. Ποιο είναι το μότο σας;
Κομμάτια να γίνει.


27. Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Κάνοντας άγριο sex. (κατά προτίμηση με τον εικονιζόμενο παρακάτω ή έστω τον κλώνο του)


28. Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Ότι στην πραγματικότητα είναι ο μπατζανάκης του θεού και πως ο θεός πέθανε. Μετά θα τον έπαιζα και ένα τάβλι.


29. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Της εμφανώς έντονης διαταραχής. Μόνιμα.


Μια και αναφερθήκαμε στο ΘΕΟ:


Jeffrey Dean Morgan.

Το ξανασκέφτηκα: αφού υπάρχει αυτός ο άντρας υπάρχει και ο θεός.

Ευχές

Ξέρεις πως βιάζομαι.
Σχεδόν πάντα βιάζομαι άλλωστε.
Θα σου ευχηθώ από σήμερα.

Κάθε σου μέρα να περνάει ευτυχισμένη και πλήρης.
Να μη σε στεναχωρεί κανείς.
Να μη σε στεναχωρεί τίποτα.
Να σε αγαπούν.
Να αγαπάς.
Να βιώνεις την ομορφιά.

Ο καιρός μας τελευταία δεν ήταν αίθριος.
Ξέρεις όμως πως αγάπησα τον άνθρωπο και από εκείνον περιμένω πράξεις ανθρώπινες, ακόμη και αν δεν με ευχαριστούν.
Σε ευχαριστώ που μου το έδωσες αυτό.
Σε ευχαριστώ που ήσουν η αιτία να νιώσω πως είναι να αγαπάς.
Θα σου το χρωστώ, όπου και αν βρίσκομαι.
Ακόμη και τώρα, που είμαι μακριά σου συνειδητά.
Μη σκέφτεσαι βλακείες, ποτέ δεν μπόρεσα να σου κρατήσω κακία για τίποτα.

Θυμάσαι που γελούσαμε με τα ζώδια;
Είχε δίκιο.
Μέσα από αυτό γίναμε καλύτεροι άνθρωποι.

Σε φιλώ.
Να είσαι καλά.

Ταυτότητα.

Τα θέματα είναι πάντα όσο απλά επιτρέπουμε εμείς να είναι.

Στη ζωή μου ζητούσα πάντα την απλότητα.
Με κουράζουν τα επιτηδευμένα
Με κουράζουν τα πολύπλοκα.
Με κουράζουν τα εξεζητημένα.
Με κουράζουν τα αφελή.

Επιθυμώ λίγα.

Δεν συγχωρώ εκείνους που την επιθυμία μου την ερμηνεύουν ως ανικανότητα.
Δεν συγχωρώ εκείνους που δεν είναι ικανοί να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.

Απομακρύνομαι.

Επιλέγω να δημιουργώ απαθείς αντιπάθειες και όχι έχθρες.
Τηρώντας τις αποστάσεις και τα προσχήματα.

Θέτω τον εαυτό μου στη διάθεση τρίτου, επιλεκτικά και υπό χρονικό περιορισμό.
Για συνειδησιακούς λόγους.

Αφήνω την ταυτότητά μου σε κοινή θέα, γιατί πιο πολύ απ’ όλα μου ταιριάζει η διαφάνεια.

υ.γ. μέσα στις επόμενες μέρες ο φίλος μου, που βλέπεις παρακάτω, θα βρεθεί στη δεξιά μου γάμπα.

Ένα προβατάκι, δύο προβατάκια, τρία προβατάκια…

Από τα πράγματα που ανέκαθεν με εκνεύριζαν είναι η ανθρώπινη τάση να ομαδοποιούμε καταστάσεις και – ακόμη χειρότερα – τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω μας.
Ναι, καταλαβαίνω, έχεις και εσύ την ένστασή σου, υπάρχουν εκείνοι που μόνοι τους ομαδοποιούνται λόγω ανασφάλειας. Αυτό είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα.

Αναφέρομαι σε εκείνους τους ανθρώπους που συχνά πυκνά χρησιμοποιούν εκφράσεις του τύπου:
«όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες / θέλουν να παντρευτούν / ίδιες κ.λ.π.»
ή
«όλοι οι άντρες είναι γουρούνια / ανεύθυνοι / ίδιοι κ.λ.π.»
ακόμη χειρότερα:
«όλοι οι Αλβανοί είναι απατεώνες / κλέφτες κ.λ.π.»

Μη βιαστείς αγάπη μου να μου πεις ότι το ακριβώς από πάνω παράδειγμα διαφέρει από τα άλλα. Δεν διαφέρει όσο νομίζεις στη πραγματικότητα.

Σκέψου…
Δεν μπορώ να σου το εξηγήσω άλλο. Δεν θέλω βρε αδερφέ να σου το εξηγήσω άλλο.

Το ‘χεις τώρα;
Κατάλαβες; Φτιάχνουμε μια παγίδα που είναι ΒΕΒΑΙΟ πως θα πέσουμε μέσα και οι ίδιοι…

Ωραία θα μου πεις, Απολλωνίτσα ανακάλυψες την Αμερική.

Εντάξει, μην υπερβάλεις, απλά αναρωτιέμαι αν η ανθρώπινη βλακεία έχει όριο.
Ξύπνα! Ψάξε, ρώτα, μάθε.

Για να σε κάνω να ζηλέψεις θα σου το πω: Έκλεισα εισιτήριο για Ικαρία.
Ναι για δουλειά είναι, αλλά και πάλι: Ικαρία… Δεν ζηλεύεις;
Συνάντησα ένα πολύ ζεστό πλάσμα και τώρα διαβάζω το βιβλίο της...
Χα! Είδες που τώρα ζήλεψες;

Όταν θα έχω όρεξη, θα σου πω ιστορίες που μου έχουν εξομολογηθεί ...

υ.γ. σου χαρίζω μια φωτογραφία μου, μια και έχουμε καιρό να βρεθούμε:

Real Thing

«Τόσο φοβισμένος, που όταν μου έπαιρναν κάτι τους ευγνωμονούσα που μου άφηναν τουλάχιστον την ανάμνησή του»
Τάσος Λειβαδίτης.

Την Παρασκευή τυχαία βρέθηκα μπροστά στο παραπάνω. Με τάραξε.
Γύριζε στο μυαλό μου ολόκληρο το Σαββατοκύριακο. Το έβλεπα γραμμένο στην εφημερίδα που διάβαζα. Το έβρισκα το πρωί στον καθρέφτη μου.

Γιατί τόση φασαρία; Γιατί υπήρξα τέτοιος άνθρωπος.
Ίσως για όλη μου τη ζωή. Ίσως να είμαι και τώρα ακόμη. Οι γραμμές είναι πολύ λεπτές για να τις διακρίνω στη δεδομένη στιγμή.

Θα μιλήσω ανοιχτά.
Ίσως κάποιοι βλέποντας το παρα-προηγούμενο πόστ (αυτό με τα κλειστά σχόλια) να προβληματιστήκατε. Εξηγούμαι λοιπόν.

Αντώνης δεν είναι κάποιος τυχαίος άντρας. Είναι ο πατέρας μου.
Είναι καλός άνθρωπος.
Έχει τον ενθουσιασμό ενός παιδιού σε ότι και αν καταπιαστεί. Είναι εργατικός και φιλότιμος. Συγκριτικά με την ηλικία και την ανατροφή του είναι προοδευτικός.

Από τα πράγματα που ξέρω με σιγουριά είναι πως στην αληθινή ζωή, εκεί έξω, άσχημες πράξεις δεν κάνουν μόνο οι «κακοί» άνθρωποι.
Κάνουν και οι καλοί και συχνά μάλιστα.

Το ζήτημα δημιουργείται όταν οι κακές αυτές πράξεις έχουν αντίκτυπο σε τρίτους.
Η βαρύτητα των πράξεων δε, πολλαπλασιάζεται όταν υπάρχει οικογένεια η οποία επηρεάζεται.

Εξίσου σημαντικό είναι το πώς δέχονται οι υπόλοιποι τις άσχημες αυτές πράξεις.
Η συγχώρεση δεν είναι αυτονόητη, οφείλει να είναι κατάκτηση.

Ίσως και αυτό το τελευταίο να είναι και το πιο επικίνδυνο. Δημιουργεί ανοχή χωρίς τέλος. Ενοχοποιεί τις απαιτήσεις. Δημιουργεί θύματα που θα δημιουργήσουν με τη σειρά τους θύτες.

Όσο πιο βαθιά βρίσκεσαι στο παράλογο το πιο δύσκολο είναι να διακρίνεις το λογικό. Οι συνέπειες και οι ευθύνες όμως είναι δικές σου.

Σκοπός μου δεν είναι να κατηγορήσω τους δικούς μου. Εξάλλου οι επιλογές τους ήταν εξαιρετικά περιορισμένες.
Σκοπός μου είναι να εξηγήσω.
Να εξηγήσω τον εαυτό μου στον εαυτό μου.
Απώτερος στόχος να τον βοηθήσω, γιατί το έχει ανάγκη και δεν πρόκειται αυτή την ανάγκη του να την καλύψει κανείς άλλος.
Τη βοήθεια αυτή τη χρειάζεται για να αποδεχτεί τους ανθρώπους του.
Τη χρειάζομαι για τους ανθρώπους μου και για εμένα.
Να προχωρήσω για το καλύτερο. Μαζί τους, γιατί τους αγαπώ.

Τα παραπάνω βρίσκονται στη διάθεσή σας για να τα διαβάσετε όχι από κάποια αρρωστημένη ανάγκη μου να νιώσω τον οίκτο. Όχι.
Βρίσκονται γιατί αποτελούν ένα βάρος που θέλω να μοιραστώ, πιο πολύ με εκείνους που δεν γνωρίζουν τα πρόσωπα που αναφέρομαι, γιατί ειλικρινά φοβάμαι πως θα τους κρατούσαν κακία και αυτό δεν είναι δίκαιο.

Είναι επίσης και ένας άλλος λόγος, το οποίο άφησα σαν επίλογο.
Λίγο πριν τα τριάντα προσδιορίζω τον εαυτό μου. Αποκτώ συνείδηση για τα κίνητρα του εαυτού μου. Το αν είναι αργά ή νωρίς θα το κρίνει η ιστορία.
Όπως είναι φυσικό, τα καθοριστικά κομμάτια έχουν μπει από τους γονείς μου.
Θετικά και αρνητικά. Για τα θετικά τους είμαι ευγνώμων και θα είμαι αιώνια.
Για τα αρνητικά δεν έχω το θράσος, το κουράγιο να μην του δικαιολογήσω.

Μια παράκληση όμως, προς όλους.
Πριν αποκτήσετε παιδιά, αποκτήστε συνείδηση της ευθύνης τους.
Σας εκλιπαρώ.