Ομίχλη;

Είμαι πολύ κουρασμένη.
Όχι ψυχικά, ευτυχώς, σωματικά μόνο.

Είναι πολύ περίεργο, αλλά η διαύγεια έρχεται τις πιο παράξενες στιγμές, εκείνες που δεν την περιμένεις.

Σε μένα ήρθε χθες το απόγευμα. Χωρίς να την έχω ψάξει, μάλλον με έψαχνε εκείνη, αλλά είχε λάθος διεύθυνση, γιατί με βρήκε πολλά χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου. Σε ένα τόπο τραχύ, στη Μάνη.

Έπεσε επάνω μου με φόρα, μέσα στην ομίχλη, μπροστά στην αγριεμένη θάλασσα.
Δεν έχω πάρει ποτέ μου ηρεμιστικά, αλλά φαντάζομαι πως όταν επιδρούν αισθάνεσαι αυτό που ένιωσα εκείνη τη στιγμή.

Το Σαββατοκύριακο θα γιορτάζω, όχι με εντολή θεού ή εκκλησίας, αλλά από την αδυναμία που έχω στις γιορτές.
Στον τόπο που νιώθω ότι πρέπει να τα γιορτάζω όλα. Μαζί με τους Δικούς μου.
Από την ύπαρξη και μόνο του τόπου και των ανθρώπων αντλώ δύναμη, χωρίς να λογοδοτώ.
Και αυτό είναι το μεγαλύτερο θαύμα που έχω βιώσει.
Εν αγνοία τους.

Bonus track, οι επτά αγαπημένες μου ταινίες (ισχύει για την ώρα που γράφω και μόνο, σε μισή ώρα ίσως έχω αλλάξει γνώμη). Ανταποκρινόμενη στις προσκλήσεις της Αστάρτης και της Αύρας.

«Η θάλασσα μέσα μου» (Mar Adentro) του Αλεχάντρο Αμενάμπαρ με τον Χαβιέ Μπαρντέμ που με αφήνει με ανοιχτό το στόμα.

«Λόλα» του Ντίνου Δημόπουλου, για την ανατριχίλα που νιώθω κάθε φορά ακούγοντας τη Μοσχολιού να τραγουδάει «Του ήλιου σβήστηκε το φως»

«ΑΜΗΝ» του Κώστα Γαβρά, για να βρίσκω κάθε φορά που στέκομαι σε σχέση με τον κόσμο.

«V for Vendetta» γιατί ο Alan Moore είναι μια από τις αδυναμίες μου και βρίσκω πως η ιστορία που έφτιαξε, ειπώθηκε σωστά στην ταινία.

«Pulp Fiction» του Ταραντίνο, την απολαμβάνω για όλα της.

«The Godfather» του Κόπολα. Χωρίς γιατί, είναι αυτονόητο.

«Lord of the Rings» υπολογίζω σαν ένα την τριλογία και τη βάζω στη λίστα γιατί κατά βάθος το απωθημένο είναι να γίνω ξωτικό και να ζήσω στο Rivendail.

Extra, άλλη μια:

«Leon», του Luc Besson, με τον καταπληκτικό Jean Reno. Xωρίς αιτιολόγηση. Απλά μου αρέσει. Πολύ.



Σήμερα ακούμε "Σπασμένο Καράβι", απο τον Κώστα Καράλη.
(καλος ο Μπάσης δεν λέω αλλά...)

Άνθρωπε,

Σε ψάχνω για να σε μοιρολογήσω και έπειτα να σε κηδέψω.

Σήκω σε παρακαλώ, για μια στιγμή μονάχα, να τους θυμίσεις.

Να τους πεις ότι ο γενναίος φοβάται, αλλά πολεμάει για τους ανθρώπους του.
Να τους θυμίσεις πως ο γενναίος πολεμάει για εκείνα που σέβεται.
Να τους πεις ότι ο γενναίος σέβεται.

Να τους θυμίσεις πως ο ανδρείος είναι σπλαχνικός.
Να τους πεις ότι ο ανδρείος στον αδύνατο δεν σηκώνει το σπαθί αλλά δίνει το χέρι.

Να τους θυμίσεις πως ο σοφός κάνει πράξεις.
Να τους πεις ότι ο σοφός έχει μνήμη.

Ήρθα να σου βάλω ένα νόμισμα στο στόμα, κι ας είσαι χρόνια τώρα νεκρός.
Τούτοι δω ανίερα κρατάνε το κουφάρι σου άθαφτο και λένε πως είσαι ζωντανός.

Κι όταν θα φτάσεις πες της Παναγιάς πως εδώ κάνει παγωνιά.
Δώσε πίσω τη φωτιά στον Προμηθέα.
Πες στους θεούς πως τα ιερά γίναν χαλάσματα.

Πες τους πως τυφλοί και καταραμένοι γυρνάμε πια στα χώματα.
Κραδαίνουμε τα σπαθιά των προγόνων μας και σφάζουμε τους αδερφούς μας.

Από τη μέρα που γεννήθηκα άνθρωπε περιμένω τη Νέμεση αλλά δεν βρίσκει το δρόμο για τον καταραμένο τόπο μας.

ΣυνΟυσία

ή κλειστό, ερωτικό δίκτυο.

Τα χέρια της άγγιξαν το πρόσωπό του.
Ακολούθησαν τη γραμμή των δικών του χεριών του ώσπου κατέληξαν στις παλάμες του.
Τις σήκωσε με σεβασμό, τις φίλησε και τις έφερε στο πρόσωπό της.
Σηκώθηκε και στάθηκε γυμνή μπροστά του
Δεν μίλησε.
Τον τράβηξε για να σηκωθεί
Του έβγαλε τα ρούχα.
Το πουκάμισο.
Αγκάλιασε το στέρνο του, σφιχτά. Η λεκάνη της ακουμπούσε στη δική του. Κατέβηκε αργά προς τα κάτω.
Το παντελόνι.
Σταμάτησε στο ύψος της κοιλιάς για να νιώσει την ανάσα της και την υγρασία από το στόμα της.
Το εσώρουχο.
Πέρασε τη γλώσσα της στο εσωτερικό του μηρού του.
Σηκώθηκε, τον έβαλε να ξαπλώσει στο κρεβάτι.

Ανέβηκε πάνω του και έκατσε. Ήθελε να νιώσει και εκείνος την επίδραση που είχε επάνω της, να νιώσει την υγρασία.
Πέρασε τα χέρια της στο λαιμό του και τον ανασήκωσε. Άρχισε να τον φιλάει, να τον δαγκώνει. Κατέβηκε στο στήθος του, στην κοιλιά του, στη λεκάνη του, χαμηλά.
Το έπιασε στα χέρια της. Πέρασε τη γλώσσα του στο μήκος του και το έβαλε στο στόμα της. Γύρισε το βλέμμα της επάνω του. Ήξερε πως την κοιτούσε. Την παρακολουθούσε καθώς περνούσε τη γλώσσα της κυκλικά επάνω του, καθώς το ρουφούσε, καθώς το έγλυφε.

Ακούμπησε στο πρόσωπό της στο πόδι του. Σηκώθηκε, το έπιασε με το χέρι της, το έβαλε μέσα της και δεν κουνήθηκε. Ήθελε να τον νιώσει.
Αργά έσκυψε στο πρόσωπό του και τον φίλησε. Τον έπιασε από τους ώμους, σήκωσε τη λεκάνη της αργά και την κατέβασε με δύναμη ξανά κάτω. Τον φιλούσε και ανεβοκατέβαινε με δύναμη. Σηκώθηκε, έβαλε τα χέρια της στο στήθος του και άρχισε να κουνάει μόνο τη λεκάνη της. Κάθε φορά και πιο γρήγορα. Ακουμπούσε τώρα το δικό της στήθος, το χάιδευε.
Μέχρι τη στιγμή που έφταναν στο τέλος, με φωνές, ακατάληπτες κραυγές.
Χωρίς να τον αποχωριστεί ξάπλωσε ανάσκελα, πάνω στα πόδια του και κοίταξε το ταβάνι.

Αναλογίστηκε πως οι σχέσεις τους δεν ήταν και πολύ καλές εκείνο τον καιρό.
Απόψε όμως θα κοιμόταν δίπλα σε έναν εραστή που ήταν και φίλος.
Μέχρι ο ήλιος να τους ξυπνήσει.

Αν το καταφέρει.

ΕΠΕΣΤΡΕΦΕ
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με -
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ' επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα·
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
κ' αισθάνονται τα χέρια σαν ν' αγγίζουν πάλι.
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται....

Κ. Π. Κ. (1912)

Οι έντονες και χρωματιστές λέξεις είναι και πάλι δανεικές. Ανήκουν στον Θεόφραστο εκ Ζακύνθου , τον οποίο και ευχαριστώ για τη μαγιά που μου έδωσε. Για να πω την αμαρτία μου πολύ αμφιβάλλω αν είχε κάτι τέτοιο στο μυαλό του την ώρα που μου τις παρέδιδε, αλλά η σκέψεις μου αποτυπώνονται σύμφωνα με τη δική τους θέληση.

Το soundtrack για σήμερα είναι το Shashkin. Τα κιτάπια μου λένε πως το οφείλουμε στον Omar Faruk Tekbilek.

Σημείωση: σήμερα δεν έχει disclaimer.

Η ηδονιστική ελαφρότητα του αυνανισμού.

Το ξανασκέφτηκε.
Είχε την υποψία πως ο Μεγάλος έβαζε χέρι στο συρτάρι με τα εσώρουχά της.
Άρχισε να τα ψάχνει και ήταν πλέον βέβαιη.
Δεν μπορούσε να καταλάβει τι διάολο τα έκανε τα βρακιά της.
Από την άλλη πολλά δεν μπορούσε να καταλάβει με το Μεγάλο.
Για πιο λόγο είχε τόσο μεγάλη ανάγκη το μύθο.
Η μάλλον το παραμύθι.
Έκανε αγίες τις πουτάνες και τους αρρωστημένους θεούς.
Τις διαφορές μεταξύ καλού και κακού δυσκολευόταν να τις προσδιορίσει.
Περνούσε παιδικές αρρώστιες. Μια ανεμοβλογιά διαρκείας.
Ευτυχώς σε τέτοια ηλικία μόνο συνομήλικους του μπορούσε να κολλήσει.

Δεν ήθελε να σκεφτεί τι του βρήκε και αν το έχει ακόμη, βαρέθηκε τις πολύπλοκες σκέψεις.
Θα έρχονταν μόνες τους την ώρα που θα πήγαινε στο κρεβάτι, για να την ταράξουν και να την ξυπνήσουν από την ηρεμία της.
Θα τον έπαιρνε τηλέφωνο μέσα στην νύχτα για να του κάνει σκηνή από το τηλέφωνο, θα έκανε ένα τσιγάρο και θα έπεφτε για ύπνο. Τη σκηνή θα την έκανε πιο πολύ για εκείνη παρά για εκείνον.

Στην τελική δική της ήταν η ευθύνη που τον άφηνε να κάνει ότι θέλει.
Το πρόβλημα ήταν πως το έκανε από κούραση, όχι από βλακεία.

Δεν είχε κουράγιο πια να παλεύει και το ήξερε. Όπως ακριβώς ήξερε πως κάποια στιγμή θα επαναστατούσε. Τουλάχιστον έτσι ήθελε να πιστεύει.

Τη διέκοψε το κουδούνι.
«Παρακαλώ»
«Εγώ είμαι» ακούστηκε από το θυροτηλέφωνο.
«Ποιος;»
«Ο Μεγάλος»

Του άνοιξε.


Disclaimer
Each similarity with living persons is coincidental; the author reserves the right not to be responsible for the topicality, correctness, completeness or quality of the information provided.


Τις όμορφες λέξεις μου τις χάρισε η Χαλαρά και την ευχαριστώ πολύ για το κίνητρο.

Σήμερα ακούμε δυνατά «Voda» (νερό) από την Elica Todorova, το soundtrack για τις νύχτες που έρχονται.

Η αρχή των

Ήταν Κυριακή πρωί.
Οι πιο έντονες αναμνήσεις της ήταν Κυριακάτικες.
Τα οικογενειακά τραπέζια, η μυρωδιά του φαγητού που γεμίζει το σπίτι.
Τα ανοιχτά παράθυρα, το φως που μπαίνει μέσα από τις κουρτίνες που ανεμίζουν.

Τις κρατούσε μέσα στο μυαλό όλη της τη ζωή αυτές τις Κυριακές, φυλαχτό.
Σαν τον ανοιξιάτικο ήλιο που ζέσταινε το σπίτι.

Άφησε στην άκρη την εφημερίδα. Έκλεισε τα μάτια της και άκουσε τις δύο αγαπημένες φωνές.

Ο Έκτορας. Ο γιος της.
Εκείνος. Ο πατέρας του.
Όλη της η ζωή.

Εδώ και μερικές ημέρες προσπαθούσαν να συνηθίσουν ο ένας τον άλλο.
Να χωνέψουν την ιδέα ότι υπάρχουν πραγματικά, πως δεν ήταν μόνο ένα όνειρο που ξέχασαν την επόμενη μέρα.

Εκείνον είχε να τον δει από όταν έμεινε έγκυος στον Έκτορα.
Έπειτα, αγχωμένα τηλέφωνα, μοναχικές αποφάσεις, αποφάσεις ζωής και φωνές, πολλές φωνές.
Από παντού της έλεγαν πως πρέπει να ντυθεί νύφη. Εκείνη αγκάλιαζε την κοιλιά της και να ψιθύριζε πως δεν ήθελε συνέταιρο για το παιδί της. Ήθελε πατέρα.
Εκείνος όμως φοβήθηκε, πολύ. Έκανε εκείνο που ήξερε να κάνει καλύτερα. Έκλεισε τα μάτια και ξέχασε. Ξέχασε εκείνη, ξέχασε και το παιδί.

Μέχρι την ημέρα που τον πήρε τηλέφωνο για να του θυμίσει.
Είχαν περάσει κοντά δεκαοχτώ χρόνια.

Προσπαθούσε να θυμηθεί την κουβέντα που έκαναν εκείνη την ημέρα από το τηλέφωνο. Το μόνο που έφτανε τελικά στο μυαλό της ήταν σκόρπιες λέξεις. Τέλος, καρκίνος, παιδί, πατέρας.

Δύο εβδομάδες αργότερα ήρθε και τους βρήκε στο πατρικό της σπίτι. Χωρίς να έχει ειδοποιήσει.
Κατέβηκε από το αυτοκίνητο και άρχισε να βγάζει μια μια τις βαλίτσες του. Πιο πολύ έμοιαζε σαν να επέστρεφε παρά σαν να ερχόταν για πρώτη φορά.

Μόνο όταν την αντίκρισε ξανά έμεινε ακίνητος, σαν άγαλμα. Την κοίταξε για λίγα μόνο λεπτά, αλλά της φάνηκαν ώρες.

Έπειτα έσκυψε και την αγκάλιασε.
«Γύρισα».

Τώρα πια, αντικρίζοντας το τέλος, δεν μπορούσε να του κρατήσει κακία. Ήταν πάνω από τις δυνάμεις της.
Το μόνο που ήθελε ήταν να τους δει επιτέλους μαζί.


Ευχαριστώ την καλή μου Krotούλα για τις χρωματιστές λέξεις που μου δάνεισε και έφτιαξα την ιστορία.
(πάλι θα κάνω ζαβολιά, δεν προλαβαίνω να διαπιστώσω ποιοί έχουν μείνει εκτός και ποιοί εντός παιχνιδιού)

H μέρα της γυναίκας.

Γιορτάστε λέμε!

Εγγονές της σουφραζέτας.
Κόρες της φεμινίστριας.
Σύζυγοι των ερμαφρόδιτων
Μάνες των άφυλων.

Εγγονές της αγρότισσας
Κόρες του γάμου από προξενιό
Σύζυγοι των ελληναράδων
Μάνες των εθελοντικά λοβοτομημένων


Βγείτε έξω, επικίνδυνες ορδές, να εκτονώσετε το θυμό σας.
Το θυμό σας για τη μοναξιά ΜΑΣ.

Να απαλλαγείτε από τις επιλογές ΜΑΣ που ΜΑΣ στρίμωξαν στη γωνία και ετοιμάζονται να ΜΑΣ αποτελειώσουν με θανάσιμο ντιρέκτ.

Να ξεχάσετε πως η σεξουαλική επιθυμία ΜΑΣ είναι ακόμη ζωντανή.

Να ξεχάσετε πως οι άντρες ΜΑΣ ψάχνουν την ηρωίδα αλλά πηδάνε την πουτάνα.

Να ξεχάσετε πως κάθε μέρα κινδυνεύουμε να χάσουμε την ισορροπία ΜΑΣ πάνω στο τεντωμένο σχοινί.

Να ξεχάσετε πως τα λεφτά ΜΑΣ θα κάνουν πιο πλούσιο τον ψυχίατρο και την αισθητικό.

ΟΛΟΙ μας έχουμε την ανάγκη να μας αγαπούν.
ΟΛΟΙ μας έχουμε ανάγκη από ένα άλλοθι.

Κάτι τέτοιες ώρες ειλικρινά θα ήθελα να αισθανόμουν έστω και για λίγο ομοφυλόφιλη.

Γράμμα.

Φιλενάδα,

Δεν θα αρχίσω τα γράμμα μου με χαιρετισμούς. Δεν χωράνε σε αυτή τη στιγμή.

Ξέρεις μάτια μου υπάρχει μια στιγμή που ξυπνάς.
Δεν έχει σημασία αν ξυπνάς από εφιάλτη ή από το πιο όμορφο όνειρο της ζωής σου.
Δεν έχει σημασία τι είναι εκείνο που σε ξύπνησε.
Σημασία έχει πως ξυπνάς, πως έρχεται η ώρα να διαχειριστείς την κατάσταση.

Παρατήρησε τι έχει μείνει στο δωμάτιο από την προηγούμενη νύχτα.
Σου αρέσει;
Σου φτάνει;
Και κυρίως, σε νοιάζει;

Μην απαντήσεις ακόμη.
Απάντα σε κάτι άλλο πρώτα: θυμάσαι από τι αποτελείσαι έτσι δεν είναι;

Είμαι σίγουρη κορίτσι μου για σένα. Όπως είμαι και για μένα.
Μεταξύ μας τώρα, το ξέρω πως και οι δύο μας το ξεχνάμε συχνά αυτό.
Καμιά φορά το κάνουμε εν γνώσει μας.
Δεν είναι κακό αυτό όμως. Το απολαμβάνουμε και αυτό είναι που έχει σημασία.
Το κακό είναι πως όταν το ξεχνάμε πολλοί είναι εκείνοι που παραμονεύουν να πάρουν από τα χέρια μας τον έλεγχο μας.
Όμως ξεχνάνε μάτια μου πως σαν φυσική εξέλιξη ο προσωπικός μας έλεγχος θα επιστρέψει σε εμάς.
Γιατί έτσι είναι σχεδιασμένα τα πράγματα να γίνονται, μέχρι το τέλος.
Γιατί όσες μάσκες και να μας φορέσουν για να καλυφθούν, εκείνες θα πέσουν μόνες τους, χωρίς καν να προσπαθήσουμε. Όπως ακριβώς πέφτουν τα φύλλα όταν κιτρινίζουν.

Νιώθω πως και εσύ όταν έρχεται η ώρα απολαμβάνεις να δείχνεις τα δόντια σου.

Αλλά δεν το κάνεις συχνά.
Ξέρεις πως είναι περιττό.
Το ξέρεις πως οι απειλές προορίζονται μόνο για τους ξοφλημένους.
Και οι ξοφλημένοι δεν σου αρέσουν.
Ας υπάρχουν αλλά να μην γυρίζουν δίπλα σου. Τους αγνοείς.
Και έχεις δίκιο. Δεν σε αφορούν ούτε στο ελάχιστο.

Τεντώσου νωχελικά λοιπόν.
Θυμήσου πόσο όμορφη είσαι.

Σε φιλώ και να ξέρεις πως σ’ αγαπώ.

Η εκ της στάχτης αναγεννηθείσα.

Φοίνιξ.