Μουσικό διάλειμμα

Ακόμη στο νέο μου σπίτι δεν έχω καλά καλά βολευτεί και ο χρόνος μου στο γραφείο είναι περιορισμένος.
Θα ακολουθήσω λοιπόν την παλιά συνταγή της ΕΡΤ, για τις ώρες που δεν είχε πρόγραμμα.


Αντί για εκείνο το αντιπαθητικό σήμα όμως προτιμώ αυτό:



(Σχεδιασμένο απο τον εξαίρετο Marini)

Μουσικούλα.
σημ. αν έχω κάνει κάποια μεγάλη πατάτα (τριπόλεως) στο στίχι είναι που δεν ξέρω ούτε λέξη σχεδόν απο τη γλώσσα, μου το είχαν πρόχειρα μεταφράσει κάποτε και το βρήκα ...παθιάρικο!

Piensa en mi

Si tienes un hondo penar,
piensa en mν.
Si tienes ganas de llorar,
Piensa en mi.

Ya ves que venero tu imagen divina,
Tu pαrvωla boca,
Que siendo tan niρa,
Me enseρo a pecar.

Piensa en mi
Cuando sufras
Cuando llores tambiιn piensa en mi.
Cuando quieras quitarme
la vida, no la quiero
Para nada
Para nada me sirve sin ti.

Piensa en mi
Cuando sufras
Cuando llores tambiιn piensa en mi.
Cuando quieras quitarme
la vida, no la quiero
Para nada
Para nada me sirve sin ti.

Αγγελία

Μετά από τις δηλώσεις του κ. Μπαλάσκα στο σημερινό δελτίο ειδήσεων του mega το πήρα απόφαση και δημοσιεύω λοιπόν αυτή την αγγελία.


ΖΗΤΕΙΤΑΙ

Νεαρός εύρωστος και ευπαρουσίαστος, με ιδεολογική κατάρτιση και δυναμική παρουσία στον αντιεξουσιαστικό χώρο για να αναλάβει την εκπαίδευσή μου.
Εκτιμώμενος χρόνος απασχόλησης έξι έως δώδεκα μήνες.
Επιθυμητή δυνατότητα απασχόλησης με σύμβαση έργου.
Συστάσεις απαραίτητες.
Αποστείλατε βιογραφικό.




υ.γ. είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που κάνουν τη δουλειά διασκέδαση.

"Μαλαματένια" λόγια.

Είχα συμφωνήσει με τον εαυτό μου πως λίγο πολύ τα πολιτικά σε τούτο εδώ το σπίτι θα τα απέφευγα, γιατί η ρετσινιά του γραφικού απέχει εκατοστά μόνο από μένα.

Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι
τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχτές
τ' αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι
σου μάθαινε το αύριο και το χτες
μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη
με του καιρού δεμένος τις κλωστές

Σήμερα το ημερολόγιο λέει 16 Νοεμβρίου 2006.
Αύριο θα λέει 17 και πολλοί από εμάς θα βγουν στους δρόμους.
Γιατί θα βγουν; Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Τι θέλουν; Τι λένε; Τι σκέφτονται;

Τ' αηδόνια σε χτικιάσανε στην Τροία
που στράγγιξες χαμένα μια γενιά
καλύτερα να σ' έλεγαν Μαρία
και να 'σουν ράφτρα μες στην Κοκκινιά
κι όχι να ζεις μ' αυτή την κομπανία
και να μην ξέρεις τ' άστρο του φονιά

Ποιες είναι οι πράξεις τους;

Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι
απ' του καιρού την άγρια πληρωμή
στο μεσοστράτι τέσσερις ανέμοι
τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή
και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει
και το μαράζι δίχως αφορμή

Είναι εκείνοι που τα μαύρα χρόνια βρέθηκαν πίσω από την περίφραξη;

Και σαν τους άλλους χάθηκαν κι εκείνοι
τους βρήκαν να γαβγίζουν στα μισά
κι απ' το παλιό μαρτύριο να 'χει μείνει
ένα σκυλί τη νύχτα που διψά
γυναίκες στη γωνιά μ' ασετιλίνη
παραμιλούν στην ακροθαλασσιά

Έχουν όνειρα; Μπορούν να σχεδιάζουν τη ζωή τους ακόμη;
Η τύχη με έφερε στο σήμερα να συναντώ και να συνεργάζομαι με «τα παιδιά του Πολυτεχνείου». Μόνο που σήμερα έχουν δικές τους τεχνικές εταιρείες. Στις 17 του Νοέμβρη κάθε χρόνο κάνουν ότι έκαναν και στις 16, κλείνουν συμφωνίες, εργάζονται, απολύουν και προσλαμβάνουν. «Σχεδιάζουν και υλοποιούν τα μεγάλα έργα της Ελλάδας του σήμερα» Όταν βρίσκουν ο ένας τον άλλο και αφού κλείσουν τις συμφωνίες τους, συζητούν για «τα παλιά», ανώδυνα, διακόπτοντας συχνά την κουβέντα για να θαυμάσουν περαστικές γυναίκες που θα μπορούσαν να είναι κόρες τους.

Και στ' ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια
θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή
πώς έγινε με τούτο τον αιώνα
και γύρισε καπάκι η ζωή
πώς το 'φεραν η μοίρα και τα χρόνια
να μην ακούσεις έναν ποιητή

Το παιχνίδι υπάρχει ακόμη; Οι παίκτες;
Άλλαξαν. Οι μέσα έξω.
Συνέπεια.
Α-Συνέπεια.

Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι
ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά
ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη
και στις μυρτιές του Άδη σεργιανά
Μαλαματένια λόγια στο χορτάρι
ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά

Εγώ και ο κάθε εγώ από εμάς; Που βρίσκεται;
Είμαι λοιπόν ανάπηρη;
Είμαι και το ξέρω λοιπόν;
Μιλάω αλλά δεν κουνιέμαι.
Μόνο τον οίκο μου εγκρίνω. Φτάνει λοιπόν αυτό για να μου καθησυχάσει τη συνείδηση;
Τη συνείδηση εκείνη που απέκτησα με αφεντικά τα «παιδιά του πολυτεχνείου».

Με δέσαν στα στενά και στους κανόνες
και ξημερώνοντας μέρα κακή
τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες
με πήραν και με βάλαν σε κλουβί
και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες
παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί

Γεννήθηκα μερικά χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση.
Πρωτομίλησα και πρωτοπερπάτησα όταν ο Αντρέας ήταν σταρ.
Πριν να πάω στο σχολείο βρέθηκα να τον παρακολουθώ, καθισμένη στους πατρικούς ώμους, μέσα σε ένα πλήθος που παραληρούσε.
Λίγα χρόνια αργότερα ένιωσα τον καημό της μάνας μου να ψάχνει για δουλειά.
Ένιωσα το παράπονο του ανήμπορου πατέρα, όταν κατάλαβε πως όταν πάψει να είναι μέρος της παραγωγικής αλυσίδας παύει να υπάρχει. Ακόμη και αν η ανικανότητα του δημιουργήθηκε εν ώρα εργασίας.
Βρέθηκε χωρίς να είναι ικανός να παράγει, να παλεύει με το κράτος. Και έχασε.
Ευτυχώς προσωρινά.
Όταν έχεις φτάσει στον πάτο, η επιλογή που έχεις είναι μια. Επιβιώνεις. Ειδικά όταν έχεις παιδιά.
Τούτο εδώ το αφιερώνω στον πατέρα μου.

Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια
κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής
περνούσα τα δικά σου δικαστήρια
αφού στον Άδη μέσα θα με βρεις
να με δικάσεις πάλι με μαρτύρια
και σαν κακούργο να με τιμωρείς

Δεν μου αρκεί πια να μιλάω μόνο.
Δεν μου αρκεί να είμαι στην ουσία αυτό που κατηγορώ.
Βράζω στο ζουμί μου όμως.

Έτσι με σχεδιάσανε.

Ιστορίες

Από παιδί συνήθιζα τις νύχτες που δεν μπορούσα να κοιμηθώ να φτιάχνω ιστορίες.
Απλές και όμορφες ιστορίες.
Με πρωταγωνιστές ανθρώπους που δεν υπήρχαν στην πραγματικότητα.
Αλλά θα μπορούσαν να υπάρχουν.
Με καλούς και κακούς, ξένους και γνωστούς μεταξύ τους. Χωρίς κάστρα και δράκους, χωρίς πριγκίπισσες και βασιλιάδες.
Μέσα σε κήπους και βουνά. Μέσα σε σπίτια φωτεινά.

Η συνταγή συνήθως πιάνει. Έπειτα από λίγη ώρα χωρίς να το καταλάβω τα μάτια μου κλείνουν και το πρωί ξυπνάω με όμορφη διάθεση.

Κοιτάζω τους γύρω μου.
Φοράω τα ακουστικά με τη μουσική μου και τους φαντάζομαι στη διάρκεια της μέρας.

Γίνονται εκείνοι οι πρωταγωνιστές στις όμορφες ιστορίες της νύχτας.

Τις φορές που δεν πιάνει σημαίνει πως τα πράγματα είναι σε πολύ λάθος δρόμο. Σημαίνει πως εγώ είμαι σε πολύ λάθος δρόμο.



Αφορμή για τα γράψω αυτά ήταν αυτό εδώ
το ποστάκι δια χειρός ονοματοδοσίας

αχα!

Είναι πλέον γεγονός.

Μετά απο 9 χρόνια συγκατοίκησης με την αδελφή μου: ΜΕΤΑΚΟΜΙΖΩ!



Όχι και πολύ μακριά, έναν όροφο... Ξέρω πως δεν θα κάνω την τρομερή διαφορά μια και πάλι στην ουσία τρείς θα είμαστε (me, το αδέρφι μου και ο ...γαμπρός μου!
ΔΕΝ έχει σημασία όμως γιατί είμαι ενθουσιασμένη!



Το νέο μου σπίτι είναι αχούρι και το απόγευμα θα κάνω τα πρώτα μου ψώνια για να το γεμίσω.

Καλοί Άνθρωποι. (p.1)

Λίγο μελαγχολικός, λίγο παραπονιάρης, πάνω απ όλα όμως πολύ κύριος.
Ιππότης. Ρομαντικός καλλιτέχνης από γαλλική ταινία. Από εκείνους που λατρεύουν οι γυναίκες και οι πεθερές.



Από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα με κέρδισε. Όχι για το κοινωνικό του προφίλ. Είμαι αντιδραστική φύση, με αυτά δεν τα πάω καλά.
Μου άρεσε αυτή η γλυκύτητα που είχε, τόσο διαφορετική. Διαφορετική και από το δικό μου επαρχιώτικο χαρακτήρα.

Αποφάσισα λοιπόν πως θα τον κάνω παρέα.
Η συνέχεια με δικαίωσε. Ήταν λοιπόν εκεί. Να λέει τον καλό του λόγο και να νιώθεις την παρουσία του. Όταν με έπιασε η κρίση μου και χάθηκα απ’ όλους και απ’ όλα, ήταν εκεί. Να ανησυχεί, διακριτικά, όπως πάντα.

Ακόμη και τώρα μετά από καιρό, που πια με ξέρει είναι διακριτικός και γλυκός. Καταλαβαίνει.

Αυτό το κείμενο του το χρωστάω λοιπόν.
Γιατί από την αμηχανία μου ποτέ δεν του τα είπα όλα αυτά.

Δεν του είπα ότι τον σκέφτομαι και ότι χαίρομαι που βρέθηκε στο δόμο μου.

Φιλιά.

υ.γ. το χνουδωτό ζωάκι το λάτρεψα και ας με έπιασε η καταραμένη αλλεργία μου.

Χρόνος

Κοιτάζω προς τα πίσω και σπάω το κεφάλι μου για να θυμηθώ.
Να θυμηθώ πως ήμουν στην πραγματικότητα, όταν ήμουν παιδί
όταν ήμουν έφηβη.
πιο μετά, φοιτήτρια.

Αυτό που φέρνω στο μυαλό είναι βιασύνη.





Έτρεχα, τρέχω, θα τρέχω

Βιαζόμουν, βιάζομαι, θα βιάζομαι.

Να μάθω, να φτιάξω, να κερδίσω. Να μη βρεθώ με την πλάτη στον τοίχο.
Να έχω τις ανάγκες σε τάξη. Αλήθεια ποιες είναι οι ανάγκες; Δεν ξέρεις ακόμη, πρέπει να είσαι για όλα έτοιμη.
Να είμαι πιο μπροστά και να μπορώ να καθυστερήσω αν χρειαστεί. Αλλά δεν μου επιτρέπω να καθυστερήσω.

Η μήπως στην ουσία δεν κάνω τίποτα παραπάνω από να καθυστερώ;

Να βιαστώ

Βιάστηκα.

υ.γ. το σκίτσο το βρήκα στη σελίδα των System Of a Down και μου φάνηκε πολύ οικείο χωρίς να μπορώ να αιτιολογήσω γιατί.